Gerginliğim üzerimdeydi ve yanlız kalmak istiyordum. O ise hala başımda konuşuyordu.Beni aldatmıştı ve onu af etmemi bekliyordu.''Beni neden aldattın '' Yüzünde anlamsız ifade ile bana bakıyordu. ''Senin için ne fark ediyor ? '' Aptal herif şimdi ne diyordu ? Kelimeler boğazıma diziliyordu ve kelimeleri zor birleştiriyordum.''Sana güvenmiştim.Evimden çıkar mısın lütfen ? '' Olması gerektii gibimiydi yoksa çok fazla mı üzülmüştüm?Fark edemiyordum.Kapıya doğru yürüdü ve Kapıyı sertçe kapattı ve bu benim irkilmeme neden olmuştu.Kaan gitmişti ve tek kalmıştım.Hislerimi kaybetmiş şekilde uyumaya çalışıyordum.Ailemden kimse etrafımda kalmamıştı...
Bir kaç saat sonra uykuya daldı.
-
Uyandığımda havada keskin bir soğuk vardı.Saat'e bakmak için telefonumu aldım.''Kahretsin ! '' 12:30...Bir hemşireydim ve hastane'nin kokusunu sevmiyordum ama oraya gitmeye mecburdum.Kapıyı kilitledim ve evden çıktım.Arabamın anahtarını çantamdan çıkardım ve açma tuşuna basarak kapıyı açtım. Hızlı bir şekilde hastaneye sürmeye başladım.
-
Arabamı hastane'nin arka tarafına park ettim ve yürümeye başladım.Arkamda birini hissettim ve hızlıca arkamı döndüm. ''Çiğdem'' dedim.''Günaydın Damla.Kötü görüyorsun. ''diyerek karşılık verdi. ''Uykusuzluk gerçekten kötü. '' dedim sakin bir sesle.''Evet,biliyorum.Ben çıkıyorum.Beni ara olur mu ? '' dedi.Benim aksime endişeli bir sesle konuşuyordu.''Mutlaka'' dedim ve yürümeye başladım. Hastaneye girdim ve direk lavoboya doğru yürüdüm. Aynanın karşısına geçtiğimde,tenim solgun duruyordu.Hava almak için kapının onüne doğru yürüdüm. İki adam uzakta hastaneye bakıyorlardı ve bu beni ürkütmüştü.Hızla hatanenin arkasına yürümeye başladım.Her zaman çok panik yapardım ve bunu durduramıyordum. Arabama bindim ve gördüğüm iki adamın bana doğru yürümeye başladığını gördüm.Beklemeden arabamı çalıştırdım ve hızla sürmeye başladım.Başım dönmeye başlamıştı ve kendimi toparlıyamıyordum.Kontrolümü kayybetti ve son hatırladığım arabayı bir yere çarptığımdı.Ne kadar süre sonra olduğunu hatırlamasamda bir Ambulansın içinde olduğumdaydı.Kafama bir şey bastırıyorlardı ve bu çok rahatsız ediciydi.Canım acıyordu.. ''Neredeyim?'' dedim kısık bir sesle.Cevap alamamak beni sinirlendirmişti.Hatanelerden nefret ediyordum ve tekrar oray girmiştim.Nerdeyse her akşam gece kuluplerinde gezen ve aldığı alkoller yüzünden yataktan kalkamayan Damla Gürel şimdi hastane yataklarındaydı.Bir soluk nefesle gözlerimi açtım.Kafamı kaldırdım ve yataktan kalkarak doğruldum.Serumu hızlı bir şekilde elimle çıkarttım ve pencerenin önünde bir karanlık gördüm. GÖrmemiş gibi yapmak biraz rahatlatsada içimde bir korku vardı.Hastanede daha fazla bekleyemezdim. Kıyafetlerimi koltuğun üzerinden aldım ve giyindim.Üzerime ceketimi geçirdim çantamı aldımve kapıya yöneldim.Kapıyı açtığımda karşımda bir hemşire bekliyordu.''Üzgünüm ama dışarı çıkamazsınız'' dedi yüksek bir sesle. ''Bana bağırmayı kes ve çekil önümden'' dedim ve onu iteledim. Arkamdan gelidiğini fark ettim ve adımlarımı hızlandırdım.Arabamı çarpmıştım ve ilk önüme gelen taksiye atladım. ''Beni en yakın otele götürür müsünüz ?'' dedim küçük harflerle. Olumlu anlamda kafasını aşşağı ve yukarı salladı.
-
Çantamdan parayı taksiciye uzattım ve bir şey söylemeden otele yürüdüm.
''Boş odanız var mı ?''
''Var efendim''
''Pekala.Tek kişilik oda lütfen''
'' Çift kişilik odamız var hanımefendi.''
''Tamam,olur.''
''Ödemeniz ? ''
''Çıkışta yapacağım''
''Odanıza kadar eşlik edeyim.''
''Teşekkür ederim.''
-
Odamın anahtarlarını alarak içieriye girdim.Daha önce kaldığım otellerin yatakları çok rahatsız ediciydi ve bunların da öyle olmadığını umarak uzandım ve fena değildi.Dışarıdan duyduğum seslerle irkilerek kalktım.Dışarıda polisler vardı ve galiba benim için buradaydılar ama onlara cevap veecek kadar iyi değildim.Bir süre sonra sesler kesildi.20 yaşındaydım ve sokakta serseriler gibi dolaşıyordum ve boşuna yaşıyormuşum gibi hissetmek beni delirtiyordu.11 yaşındayken Anne ve Babam'ı kaybetmiştim.Yanımda olan kardeşim Ceren vardı.Onunla sürekli kavga ederdik.Eve geç gittiğim için işten atılacağımı söylerdi.17 yaşındaydım ve daha sonra beni hiç aramadı. Yanlız kaldığımı düşündüğüm zamanlarda aramayı denedim ama her zaman kapalıydı.Tek başıma ne olmamı bekliyorlardı bir Avukat yada bir polis mi ?
Bunlar olamayacak güzel hayallerdi...
