Halis bir anda irkildi.Sabahın yedisiydi ve kapı çalıyordu.Önce biraz endişelendi daha sonra sakin adımlarla kapıyı açmaya gitti.Kapıyı açtığında önce kimseyi göremedi.Başını biraz eğdikten sonra yerde duran bir bebek fark etti.Bu bebekte nereden geldi diye geçirdi içinden.Sonra hemen bebeği içeri aldı.Çünkü dışarıda ara ara kar yağıyordu.Ne olduğunu anlamaya çalışırken bebeğin üzerinde küçük bir not gördü.Notu açıp okumaya başladı: ''Halis bu bebeği görünce ne hissettiğini tahmin edebiliyorum.Bu bebek bizim kızımız.Onu senin yetiştirmeni istiyorum. Senin çok iyi bir baba olacağını biliyorum. Kızımıza çok iyi bak."(Not:Aylin)
Bu not onu bir yıl öne terkedip giden eşine aitti. Notta yazanları ilk önce idrak edemedi. Çünkü eşinin hamile olduğunu bile bilmiyordu. Tam bu sırada perdenin kenarından sıyrılıp gelen kış güneşi artık onları yeni bir hayata uyandırmıştı.
Halis her ne kadar bu durumda olmayı istemese de bu bebeği bırakmaya gönlü el vermemişti ve en sonunda onu büyütmeye karar verdi. Öncelikle ona isim vermeliydi. Onun ismi Güneş olsun dedi, evet ismi Güneş olmalıydı.Çünkü bu bebek hem Halis'i hem de kışı aydınlattı.Halis, Güneş ile yıllarını geçirdi.Güneş şimdi yedi yaşındaydı. Halis Güneş'in gözünde dünyanın en büyük kahramanıydı.Halis bütün hayatını kızına adamış,her şeyini ona göre tasarlamıştı.Tasarladı demiş iken Halis aynı zamanda bir iç mimardı.Güneş'in her gülümsemesin de Halis Güneş'in evine geldiği ilk günü hatırlıyor ve hemen gözleri doluyordu.Güneş o kadar güzel bir kızdı ki saçları sarı gözleri ise yeşildi.Saçları omzundan öyle bir inerdi ki bakmalara doyamazdınız.Gözleri ise sanki bir orman gezintisine çıkarırdı sizi.Bu yıl 1. sınıfa başlayacaktı Güneş.O kadar heyecanlı idi iki...
Bugün okulun ilk günüydü ve Halis kızını hazırladıktan sonra okulun yolunu tuttu.Kızını öptükten sonra ona el sallayarak veda etti.Akşam eve geldiklerinde Güneş hiç nefes almadan okulda yaşadıklarını anlatıyordu.Arada yutkunma ya çalışsa da konuşmaktan yutkunamıyordu bile.
Babasıda onu sabırla dinliyordu.Güneş arada babasını denemek için sorular soruyordu ama sonra hemen anlatmaya devam ederdi.Akşam yemeğini yedikten sonra Halis, Güneş'i odasına götürdü.Güneş zaten kafasını yastığa koyar koymaz uyudu.Halis Güneş 'in yanağına bir buse kondurup odadan çıktı.Baba kız iki ay boyunca aynı rutinde devam etti,Güneş okula Halis işe...
halis işteyken bir anda telefonu çaldı.Bu Güneş'in öğretmeniydi.Öğretmeni Güneş'in okulda bayıldığını söyledi.Halis apar topar okula gitti.Okula gittiğinde Güneş ayılmıştı.Babası yinede onu hastaneye götürmek istedi ve okuldan izin alıp onu hastaneye götürdü.
Doktoru Güneşi muayene ettikten sonra bir hemşire çağırıp Güneş ile ilgilenmesini söyledi.Halis, doktora''Ne oluyor doktor bey ciddi bir şey yok değil mi? dedi.Doktor Halis'e sakin olmasını ve onu dinlemesini istedi.''Halis bey kızınızın beyninde kötü huylu bir tümör var. Bu tümör ileri bir boyuta ulaştığını için bunu tedavi edemeyiz.Size tavsiyem kızınızın son iki yılını çok mutlu bir şekilde geçirmesini sağlamanız.''Halis için o anda dünya başına yıkılmıştı.İlk defa anlamıştı yaşarken ölmenin ne demek olduğunu.Kızına bu durumu nasıl açıklayacak idi.En iyisi ona bu durumdan hiç bahsetmemekti.Kızınıda alıp ve gitti.Kızı onun üzgün olduğunu anlamıştı.Her ne kadar ısrarla sorsada ne olduğunu ,Halis önemli bir şey olmadığını işle ilgili olduğunu söylüyordu.Bugün sanki hiç bitmemişti Halis için ama iki yıl göz açıp kapayıncaya kadar geçti.Güneş 9 yaşına geldi artık.Babası onu sık sık hastaneye götürüyordu çünkü Güneşin bayılmaları artmıştı.Halis bugün hastaneye kızıyla gelip tek başına döneceğini hiç tahmin etmemişti.Güneş artık yoktu. Halis'in bütün dünyası kararmıştı adeta.Sanki güneş o gün hiç doğmayacak gibi batmıştı.
İşte o gün Halis'in her kış perdenin arasından sıyrılıp gelen kış güneşi hiç doğmayacak üzere batmıştı...
