2187
Πάνω στον μαυροπίνακα, η θεωρία φαινόταν ολοκληρωμένη. Ένα χαμόγελο ήταν έτοιμο να σκάσει στα χείλη του, όμως κάτι τον σταμάτησε. Οι εξισώσεις δεν μπορεί να ήταν σωστές. Έφτασε στο αποτέλεσμα πολύ εύκολα. Σκέφτηκε πως κάπου έπρεπε να είχε κάνει λάθος. Το συμπέρασμα που έβγαζε δεν του επέτρεπε να σκεφτεί ότι είχε πετύχει. Τουλάχιστον όχι αυτό που ήλπιζε.
Έκανε λίγα βήματα πίσω για να δει όλο το έργο του. Στο μυαλό του ερχόντουσαν σχήματα, υπολόγιζε την εξέλιξη των δυνάμεων που περιέγραφε, κάθε προστιθέμενη διάσταση άλλαζε την προοπτική του και στο τέλος το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Προσπάθησε τρεις φορές να το επιβεβαιώσει. Δεν τολμούσε, όμως, να το περάσει στον κεντρικό υπολογιστή του πανεπιστημίου για επιπλέον ανάλυση. Οι λόγοι ήταν καθαρά ασφαλείας. Αν ίσχυε... Προς το παρόν του ήταν αρκετό το σύστημα που διέθετε, εκτός του δικτύου. Θα έπρεπε να ήταν αρκετό.
"Επικίνδυνο" σκέφτηκε τελικά. Πέρασε το χέρι του από μπροστά και έδωσε εντολή να σβηστούν όλα από τον πίνακα και να αποθηκευτούν στην μονάδα που θα έπαιρνε μαζί του. Δεν έπρεπε κανείς να δει την πρόοδο που είχε κάνει.
Οι χώροι του πανεπιστημίου Ασίμωφ τον ηρεμούσαν πάντα. Ειδικά η θέα από τον θόλο στην άκρη του κρατήρα Ελλάς, που ήταν απόκοσμη ακόμα και για τον Άρη, τον έκανε να αισθάνεται ότι ονειρεύεται.
Πάνω από 7 χιλιόμετρα στο βαθύτερό του σημείο, ο μεγαλύτερος κρατήρας του ηλιακού συστήματος, έσφυζε πλέον από ζωή. Μετά την ανακάλυψη του υπόγειου ωκεανού, λίγες μόνο εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνειά του, η αποίκηση του πλανήτη αυτού, έγινε προτεραιότητα για τις κυβερνήσεις της Γης.
- "Καθηγητή Μπαρσούμ;" ακούστηκε μια οικία φωνή που τον έκανε να γυρίσει...
- "Λίγο παλιό το αστείο σου, δεν νομίζεις, Βολφ;" απάντησε ο καθηγητής Άρης Χαΐμοβ αν και στην άκρη του στόματός του φαινόταν καθαρά ένα μειδίαμα. Ο φίλος του, Βολφ Άντερστοτ, καθηγητής κοσμολογίας, ήταν φανατικός αναγνώστης μυθιστορημάτων "επιστημονικής" φαντασίας του 19ου και 20ου αιώνα και είχε μεταφράσει το όνομα του Άρη από την Ελληνική γλώσσα στο όνομα που είχαν δώσει οι Αρειανοί στον πλανήτη τους, στα μυθιστορήματα του Έντγκαρ Μπόροουζ.
- "Μπορεί να μην μοιάζεις στον Τζον Κάρτερ, αλλά η κοιλιά σου σίγουρα φέρνει σε Μπαρσούμ, Άρη." είπε με ύφος πειραχτήρι ο Βολφ, "Και, θέλω την βοήθειά σου σε κάτι." αλλάζοντας το ύφος του σε απολύτως σοβαρό.
Ο Άρης, σε αντίθεση με τον νεαρό φίλο του Βολφ, ήταν ήδη 64 ετών, κοντός και με μεγάλη κοιλιά, προϊόν της καθιστικής ζωής του και της έλλειψης άσκησης. Ίσως έφταιγε βέβαια και η αγάπη του για Ιρλανδική μαύρη μπύρα. Άλλο ένα σημείο αλληλοπειράγματος με τον Βολφ που προτιμούσε εκείνες τις ξεπλυμένες Γερμανικές μπύρες αν μπορούσες να τις πεις έτσι.
- "Τι μπορώ να κάνω για σένα νεαρέ μου συνάδελφε; Που έμπλεξες πάλι;" ρώτησε ο Άρης ενθυμούμενος τις 2 προηγούμενες φορές που ο φίλος του του ζήτησε βοήθεια.
- "Αυτή το φορά να είναι ακαδημαϊκός ο λόγος που σε θέλω." φάνηκε να διστάζει πριν συνεχίσει, "Θυμάσαι την συζήτηση που είχαμε για την επίδραση της εξωτικής ύλης στον τανυστή ενέργειας-ορμής στην εξίσωσή σου;"
- "Βολφ, έχω να ασχοληθώ με την μηχανή Αλκουμπιέρ πάνω από 10 χρόνια. Για ποια συζήτηση από όλες μιλάς;"
- "Αυτή που καταλήξαμε ότι δεν είναι εφικτή η λύση γιατί δεν υπάρχει η απαιτούμενη πρόσβαση στις διαστάσεις που απαιτούνται" έκανε μία μικρή παύση πριν συνεχίσει, "γιατί δεν μας το επέτρεπε η κοσμολογική σταθερά;"
- "Ναι, το θυμάμαι. Ήταν ένας από τους λόγους που σταμάτησα την ερεύνά μου. Και είναι περίεργο που το αναφέρεις τώρα, γιατί έχω ένα αντίστοιχο πρόβλημα."
- "Δεν είσαι ο μόνος που το έχει Άρη." ειπε με σοβαρότητα ο Βολφ. "Θέλω να έρθεις αύριο στο παρατηρητήριο, στην πτέρυγα της Κοσμολογίας, πριν πας για το μάθημά σου για να σου δείξω κάτι. Δεν εξηγείται με λόγια. Μπορείς;".
Το ύφος δεν άφηνε πολλές ευκαιρίες για παρερμηνεία. Δεν ήταν κάποιο από τα αστεία του Αντερστοτ. Ο Άρης απάντησε ότι θα πάει και ο Βολφ του έδωσε μία κάρτα εισόδου.
"Θα σε περιμένω αύριο το πρωί", είπε, φεύγοντας προς την κεντρική πύλη του πανεπιστημίου.
