Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen. Eğer kafamdaki okunma ve vote sayısına ulaşırsa yeni bölümü paylaşıcağım. Ve cidden ulaşmasını çok istiyorum. Umarım beğenirsiniz. Sağlıcakla kalın... Bu arada eklediğim parçayla okursanız daha etkili olucağına inanıyorum :*
Kapak Ruhsuzİskelet tarafından yapılmıştır. (Teşekkürler sefgilim)
Bu hikayeye nerden başlamalıyım bilmiyorum. Başlamalımıyım onuda bilmiyorum. Sürekli bu durumu yaşıyorum. Kararsızlık. Yapmalımıyım, yoksa yapmamalımıyım. Yapmazsam kaybedermiyim, yaparsam kazancım ne olur. Tek bildiğim bir gerçek var ki geçen 1 yılda herşey çok değişti. 1 yıl öncesine kadar çok mutlu, neşeli bir kızdım. Hayatı çok severdim, yaşamanın herşeyden güzel olduğunu bilirdim... Hepsi koca bir yalanmış. Şu an ise tek istediğim yaşamdan kopabilmek, bunun için hergün Allah'a dua ediyorum. Neden mi? Ben en iyisi hayatımın her yönden değiştiği, tamamen farklı bir dünyaya ayak bastığım o günden başlıyayım. Mutluluğun bittiği, hayallerin sona erdiği, küçük bir dikkatsizliğin herşeyimi benden alıp kopardığı, her saniyesine lanet ettiğim o talihsiz gün...
-Elmas hadi kalk kızım provana geç kalıcaksın.
-Anne provam saat 2'de dedim yarı uykulu bir halde.
-İstersen bi saate bak hanımefendi.
Başucumdaki kalp şekilli gümüş saatime baktığımda saat 13:20' yi gösteriyordu. Olamaz bale provam!! Alel acale kalkarak üstümdekilerden 10 saniyede kurtuldum. Dolabımdan beyaz düz bir t-shirt ve yırtık mavi kot pantolonumu çıkartıp yatağımın üstüne bıraktım. Saçlarımı acalece tarayıp sıkı bir at kuyruğu yaptım. Daha sonra yatağımdaki kıyafetleri hemen üstüme geçirdim. Mayo, tütü, tozluk ve bale pabuçlarımı da hızlıca çantamın içine tıkıştırıp banyoya fırladım ve elimi yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım. Aşağıya inip duvardaki saate baktım. 13:30. Kahretsin yarım saatte oraya asla varamazdım. Annem kirli tabakları bulaşık makinesine yerleştiriyordu, babam ise bugün izinli olduğu için herzamanki tekli koltuğuna yayılmış bugünün gazetesini okuyordu.
-Anne neden beni daha önce kaldırmadın yarım saatte oraya varmam imkansız.
-Babanla birlikte alışverişe gidicektik. İlk başta seni bırakırız merak etme.
-Tamam o zaman hemen çıkalım dedim.
Babam yerinden kalkıp hafif bi esneme hareketi yaptıktan sonra kapının yanında bulunan portmantonun üstünden araba anahtarını aldı. Annemde onu çok zarif gösterdiğine inandığım krem rengi, dizlerinin bir karış üstüne gelen pardisüsünü giydi. Bende siyah deri ceketimi ve siyah vanslarımı giydikten sonra evden çıktık. Çantamı arabanın arka koltuğuna attıktan sonra bende içine yerleştim. Annem ön koltuğa, babamda sürücü koltuğuna oturduktan sonra gitmeye hazırdık. Sanırım yetişebilirdim. 2 hafta sonra bale resitalim vardı ve bana çok büyük bir rol düşüyordu. Bunun için gerçekten çok çalışıyordum, nerdeyse her gün prova yapıyordum ve başarılı olacağıma da emindim. Ailem, arkadaşlarım, öğretmenlerim ve hatta bütün okulumdaki insanlardan bu konu hakkında çok iyi nasihatlar almıştım. Herkes kusursuz olduğuma inanıyordu, bende öyle. Kendimi bildim bileli bu işteydim, başarısız olmama olanak yok.
-Baba biraz daha hızlı gidebilirmisin lütfen yol bomboş.
-Kızım zaten hızlı gidiyorum.
-O zaman biraz daha hızlı git bunun benim için ne kadar önemli olduğunu biliyorsun!
-Tamam küçükhanım benimle konuşurken ses yüksekliğinize biraz daha dikkat edermisiniz.
-Kızım merak etme yetişirsin hem zaten yeterince çalıştın bu kadar yorma kendini dedi annem sessizliğini bozup.
-Anne ben çok iyiyim, benim için endişelenmek yerine babama söylermisin biraz daha hızlı gitsin Allah aşkına yol bomboş!!
-Elmas yeter artık derken babam arkasına bakıp beni ölümcül bakışlarıyla süzerken sol taraftan hızla gelen büyük kamyonu görememişti. O anda tek hatırladığım annemin kulaklarımdan çıkmayan bağırışı ve babamın savurduğu küfür. Daha sonrası hızlıydı oldukça hızlıca olup bitti. Tamamen karanlıktaydım...
İnsanlar yaşamları boyunca ölümün nerden ve ne zaman geliceğini bilmez, umursamazlar ama ölüm kapına gelip zilini çaldığında yapabilceğin hiçbir şey kalmıyor, hiçbir şey...
