de vlucht

Hoofdstuk 4: Afscheid nemen bestaat niet.

De dagen vlogen voorbij en voor dat ik het wist, was het al woensdagavond.

Ik stond voor de spiegel en bekeek mijn outfit nog eens goed.

Mijn hoofd bonkte van de stress.

"Staat je mooi, schat".

Ik schrok en draaide me om.

Mijn moeder stond in de deuropening met haar handen over elkaar heen gevouwen.

"vind je?", vroeg ik onzeker.

"Ja, tuurlijk! Maak je nou maar niet druk!", zei ze op een geruststellende toon.

Ik wilde haar dolgraag geloven, maar het lukte amper.

En naar mezelf in de spiegel kijken, hielp ook niet echt.

Mijn moeder deed een paar stappen verder de kamer in en pakte een borstel van het kastje.

"Zal ik je helpen?".

Ik knikte.

Terwijl mijn moeder aan mijn haar zat, dacht ik nog wat na.

Gelukkig had ik haar skype adres, maar dan nog.

Ik zou haar nooit meer in levende lijve zien.

Het contact met haar zou uiteindelijk verwateren, en dan zou er niets van onze vriendschap overblijven.

"Klaar", zei mijn moeder en ze draaide de spiegel zodat ik mijn haar kon bewonderen.

Ze had een mooie vissengraatvlecht gevlochten.

"Vind je het mooi?", vroeg ze.

"Ja", zei ik en op het moment dat ik nog iets zou zeggen hoorde ik een luide toeter.

Dat was mijn vader die buiten in de auto op ons stond te wachten.

Ik wierp nog éen laatste blik op mijn haar, en rende toen met mijn moeder naar beneden.

Bij het huis van Karina was het erg druk.

Er hingen overal lampions en er hing een lucht van gebraden vlees.

Dat kon ook wel kloppen want Karina haar vader was vlees aan het braden op de barbeque.

Zo gewelddadig als hij deed tegen Karina, zo poeslief deed hij nu tegen zijn gasten.

En dat maakte me misselijk.

Bah, al die schijnheiligheid, ik kon er niet tegen.

Ik baande me een weg door de mensenmenigte, mijn ouders waren al in de massa verdwenen.

Die zou ik later nog wel gaan opzoeken.

Eerst moest ik Karina vinden.

Bij de bar vond ik haar.

Ze was aan het praten met Stef, een jongen waar ze jaren verliefd op is geweest.

"Heey", riep ze me toe zodra ze me zag.

"Hooi", riep ik op mijn beurt.

Ik pakte een kruk en ging naast haar zitten.

Ze was in gesprek met Stef en ik wilde hun niet onderbreken, dus ik besloot maar een drankje te bestellen.

Sommige mensen verdrinken hun gevoelens, als ze iets rots meemaken.

Zou dat bij mij ook helpen?

Ik sloeg het drankje in éen keer achterover.

Stef staarde me aan met open mond en Karina draaide zich om.

"Wat deed jij nou?"

"Niks, niks hoor", zei ik.