Ήμασταν εγώ, ο αδερφικός μου φίλος Κώστας και η κοπέλα μου Nτίνα. Ήταν η πρώτη χρονιά που βολτάραμε ανήμερα του Halloween χωρίς να έχουμε μεταμφιεστεί. Ήμασταν αρκετά μεγάλοι για κάτι τέτοιο. Εγώ και ο Κώστας ήμασταν 19, ενώ η Ντίνα είχε κλείσει τα 17 μόλις ένα μήνα πριν. Ωστόσο, η καθιερωμένη βόλτα που κάναμε κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη μέρα, ήταν μια συνήθεια που όλοι μας συνεχίζαμε να αγαπάμε.
Σε όλους μας έκανε εντύπωση το γεγονός πως δεν είχαμε δει ποτέ ξανά στη ζωή μας το συγκεκριμένο σοκάκι. Αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή πρώτος. «Τι λέτε; Μπαίνουμε μέσα;». «Ασφαλώς θα αστειεύεσαι!», φώναξε η Ντίνα. «Ούτε που ξέρουμε τι βρίσκεται εκεί πέρα». «Εμένα πάλι με τρώει η περιέργεια», είπε ο Κώστας. Με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς συνήθως ήταν πιο σώφρων από εμένα και ενίοτε λιγότερο γενναίος. Φαίνεται πως η ατμόσφαιρα του Halloween τον είχε επηρεάσει αρκετά και του είχε εξάψει την περιέργεια.
«Είμαστε δύο και είσαι μία. Λυπάμαι, αλλά μόλις έχασες Ντίνα». H αλήθεια είναι πως κατά βάθος εγώ ίσως και να φοβόμουν περισσότερο από όλους. Πως όμως θα έδειχνα στον κολλητό μου και την κοπέλα μου ότι εγώ είμαι ο αρχηγός της παρέας; «Φοίβο, φύγαμε», φώναξα. Λίγα μέτρα πιο πίσω ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του τρεξίματος ενός σκύλου. «Πάμε», του είπα υποδεικνύοντας την κατεύθυνση του σκοτεινού στενού που κανείς μας δεν είχε ιδέα που θα μας οδηγούσε. Προτού προλάβουμε να στρίψουμε μέσα στο στενό, ο Φοίβος κοντοστάθηκε, γούρλωσε το βλέμμα του και άρχισε να γαβγίζει δυνατά, όπως δεν τον είχα ακούσει ξανά. Ήταν ένα μαλτέζ που μας ακολουθούσε πάντα. Φαίνεται όμως πως αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. «Ήρεμα αγόρι μου...τι έπαθες;», του είπα. Ήταν η πρώτη φορά που με αγνοούσε τελείως, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω την αιτία. Το γάβγισμα είχε μετατραπεί πλέον σε ένα τρομοκρατημένο γρύλλισμα, το οποίο θα έλεγε κανείς έδινε έναν κωμικό χαρακτήρα στην κατάσταση, σε συνδυασμό με το πόσο μικροσκοπικός ήταν. «Φαίνεται πως και ο Φοίβος συμφωνεί μαζί μου Γιάννη», είπε η Ντίνα με έντονα επικριτικό ύφος. Πλησίασα το Φοίβο, ο οποίος συνέχιζε να κοιτάζει βαθιά μέσα στο στενό, σα να έβλεπε κάτι που εμείς δε μπορούσαμε να διακρίνουμε. Τον πήρα αγκαλιά και εκείνος κυριολεκτικά γαντζώθηκε πάνω μου.
Ήμουν αποφασισμένος να οδηγήσω την ομάδα μου στο περίεργο αυτό δρομάκι ότι και να συνέβαινε. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η περιέργεια υπερτερεί του φόβου. «Αν ήταν εδώ ο Μάνος σίγουρα θα συμφωνούσε μαζί μου», είπε εμφανώς δυσαρεστημένη η Ντίνα. «Πως και δεν ήρθε;», ρώτησε ο Κώστας φανερώνοντας έκπληξη. Ήταν ένα αγόρι μετρίου αναστήματος με καστανά μαλλιά και καλοσυνάτο πρόσωπο. «Ε, τα γνωστά ρε φίλε. Ίδια κατάσταση κάθε χρόνο. Ο εορτασμός του Halloween για το Μάνο αρχίζει πάντα αρκετά νωρίτερα από τις 31 Οκτωβρίου. Ξεκινά να τρώει ζαχαρωτά τουλάχιστον τρεις μέρες πριν και όταν φτάσει η μέρα της γιορτής δε μπορεί να κάνει τίποτα γιατί έχει φριχτούς πόνους στο στομάχι. Οπότε κάθεται σπίτι περιμένοντας να γίνει καλά». Ο Μάνος ήταν ο αδερφός μου. Ήταν τέσσερα χρόνια νεότερος. Ο όγκος του όμως έδινε την εντύπωση ότι ήμασταν τουλάχιστον συνομήλικοι. Ήταν μελαχρινός σαν κι εμένα και είχαμε περίπου το ίδιο ύψος. Δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που μας περνούσαν για δίδυμους. Η Ντίνα συμφωνούσε πάντοτε όταν εκείνος της έλεγε πως με θεωρεί ανώριμο για την ηλικία μου. Από την άλλη, ο Μάνος εκτιμούσε βαθύτατα την αγάπη που έδειχνε η Ντίνα σε μένα και το γεγονός ότι ανεχόταν όλες τις τρέλες που είχα κάνει όσο ήμασταν μαζί. Όταν ο Μάνος είχε χτυπήσει το πόδι του και έπρεπε να το κρατήσει σε γύψο μετά από ένα ατύχημα με το ποδήλατο και μένοντας στο κρεβάτι για περίπου δυο βδομάδες, εκείνη τον επισκεπτόταν καθημερινά, του έφερνε σοκολάτες και του έκανε παρέα για αρκετές ώρες. Έσιαξε τα κατάμαυρα μαλλιά της, τα οποία έρχονταν σε μια γοητευτική αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της. Τα καταπράσινα μάτια της ήταν τα ωραιότερα που είχα αντικρύσει ποτέ στη ζωή μου.
