Faking My Brother

Danny, zo is het wel goed

Daniella

"Danny, zo is het wel goed." mompel ik. Ik sta hier al één uur, op dezelfde plek. Geloof me, je krijgt kramp. "Sta stil." beveelt hij. Ik laat een geïrriteerde zucht horen. Dat zegt hij nou al een uur, dat ik stil moet staan. Ondertussen zijn mijn botten deze positie gewend, dus ze kunnen niet meer bewegen. Klinkt echt onlogisch, maar je moet het eens zelf proberen. Één uur lang stilstaan. "Klaar." roept hij enthousiast. Ik zucht van opluchting en doe een dansje. Het kan me niks schelen dat Danny me raar aankijkt, mijn spieren moeten wakker worden. Na mijn uitbundige moment ga ik voor de spiegel staan, en bekijk mezelf van top tot teen. Ik lijk op een ... jongen. Dat lijkt me logisch, want het hele idee was dat je op een jongen moest lijken, idioot. Ik laat een vermoeide zucht uit mijn mond snappen, soms word ik zo moe van de stem in mijn hoofd. Heeft iedereen zo'n irritante stem? Want als alleen ik het heb, moet ik naar de psychiater. Ik grinnik er even om. ''Danny ik lijk op jou!" Danny kreunt. "Helemaal niet. Jij bent kleiner en schattig." plaagt hij mij. Ik kijk hem quasi boos aan. "Zeg. Dat. Nooit. Meer." sis ik waarschuwend. Hij steekt twee handen in de lucht, als overgeving. Ik rol met mijn ogen. Soms zijn wij echt kinderachtig, maar dat is beter dan normaal. "Weetje." begint hij en grijnst. "Ik of beter gezegd jij bent helemaal klaar voor College.''

Dit hele plan klinkt raar. Waarom zou ik als Danny verkleed naar College gaan? Daar heb ik een hele simpele reden voor. Danny zelf gaat niet, want hij heeft zogenaamde zaken. En ik heb niks beters te doen. Niet iets wat je allerdaags tegenkomt, maar het kan. Je weet maar nooit in 2014. Één jaar lang als een jongen verkleed. Zou dat gaan lukken? Ik hoop het, zo niet dan zitten we of beter gezegd ik echt in pure shit. "Daniella we gaan." roept mijn broer. Ik sta op, here we go.

"Dag Danny." zeg ik en zwaai. "Dag .. Danny? Ik zie je." zegt mijn broer verbaasd. Ik grinnik, hij gelooft nog steeds niet dat ik dit echt doe. Ik eerlijk gezegd ook niet. Ik sleep mijn koffer, waar jongens en meisjes spullen inzitten, achter me aan. Ik heb Danny's, of beter gezegd mijn , papieren bij me. Als ik binnenkom zie ik een hele rij studenten staan. Ik zucht en ga er slenterend achter staan. Na een halfuurtje ben ik eindelijk aan de beurt. De vrouw kijkt verveeld en chagrijnig, snap ik ook wel, als je hier de hele dag zit. "Naam?" vraagt ze opdringerig. "Danny." zeg ik met mijn mannelijkste stem. "Danny wie?" "Danny ik." zeg ik. Dat klinkt toch logisch? Blijkbaar niet, want de vrouw kijkt me sarcastisch aan. "Ik heb hier geen tijd voor, zeg je gehele naam." Ik denk na. "Danny Harris Myles." zeg ik uiteindelijk. Ze typt behendig wat op de computer. "Papieren?" vraagt ze nors. Ik grabbel een aantal papieren uit mijn tas en geef ze aan haar. Ze kijkt even de papieren na. ''In orde. Hier zijn je kamer sleutels. Een fijne tijd toegewenst hier." zegt ze, en geloof me dat laatste meent ze niet. Ik pak de sleutels en loop richting een bankje. Kamer 342. Fijn, derde verdieping. Het is niet sarcastisch bedoelt. Ik stap de lift binnen en druk op een knopje waar 3 op staat. De lift zoeft naar boven. Even later hoor je een 'pling' en de deuren schuiven open. Ik loop de kamerdeuren langs.

Kamer 300 ...

Kamer 302 ...

Zo loop ik een aantal deuren voorbij.

Kamer 340 ..

Kamer 342..

Aha eindelijk. 

★★★★★★★

Het eerste hoofdstuk staat erop.

Is dat geen comment en vote waard?