Save

Błogosławiona naiwność

— Wzywanie demona Pustki to kiepski pomysł.

Przez chwilę wydawało mu się, że oto właśnie przekroczył granicę szaleństwa na dobre. Nie żeby był tym szczególnie zdumiony — śmierć Papyrusa, fakt, że wbrew opiekunowi zabrał Serce i przymierzał się do użycia go — bez wątpienia wszystko to stanowiło spore wariactwo.

Jednak nie spodziewał się, że będzie brzmieć ono jak dziecko.

Westchnął z trudem, ocierając spływające po policzkach łzy. Teraz albo nigdy. Dzierżony przez niego klejnot drżał, jego powierzchnia stopniowo rozgrzewała się, okradając palce z ciepła. Spuścił głowę.

— P-p-proszę, na-nadejdź…

— To naprawdę bardzo, bardzo zły pomysł. — Znowu ten głos. Omamy? Tak szybko? Brzmiał zbyt realnie… zbyt blisko…

Coś szarpnęło go za rękaw. Przez załzawione oczy kilka dobrych chwil zajęło mu skojarzenie niewielkiego kształtu z ludzką figurą. Kolejne kilka zabrało mu uświadomienie sobie, że specjalnie wybrał to miejsce — opustoszałe i bezużyteczne, gdzie nikt się nie kręcił i nikt nie mógłby mu przeszkodzić. Dopiero wtedy wrzasnął zaskoczony, tracąc równowagę. Biodrem uderzył dosyć boleśnie w klepisko, następnie ziemi dosięgły jego lędźwie. Klejnotu nie wypuścił tylko przez cud.

— C-co do…?! K-kim jesteś? — Przetarł pospiesznie oczy wierzchem wolnej dłoni, zszokowany patrząc na… widziadło? Nie, w żadnym razie. Miał przed dziecko, na oko dziesięcioletnie, ubrane w fikuśny biały płaszcz o zdecydowanie za długich rękawach, czarne spodnie i wysokie do połowy łydki buty w tym samym kolorze. Nie umiał stwierdzić, czy stoi przed nim dziewczynka, czy może chłopiec — zresztą czy to miało jakieś znaczenie? Dziecko jakimś sposobem znalazło się tutaj, akurat w tej chwili… i jeszcze wtrącało się w jego działania. Dosłownie brakowało mu słów.

Tymczasem istotka zbliżyła się do niego, wyciągając rękę.

— S-sam wstanę… — wymamrotał.

— Wiem — odparło dziecko. — Chcę Serce. Oddaj mi je.

Władczy ton w żaden sposób nie pasował do kruchej sylwetki, gorzej, nie pasował też w żaden sposób do ludzkiego dziecka. Poczuł zimny dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa.

— N-nie mogę — westchnął, przyciskając ciemnofioletowy kryształ do piersi. — To jest… to należy do mojego opiekuna…

— Zatem czemu to zabrałeś?

— Mam… mam powód, wierz mi.

— Dobry powód, by kraść?

— N-nie ukradłem tego! — Spojrzał na dziecko z lekkim wyrzutem. — Potem… potem to oddam, ale teraz…

Dziecko pokręciło powoli głową, splatając ręce na piersi. Skulił się nieco, naraz zawstydzony.  

Co jest z tym dzieciakiem nie tak…?

— Myślisz, że twój opiekun bajał, opowiadając ci o konsekwencjach użycia Serca? — Dziecko ukucnęło naprzeciw niego, w żaden sposób nieprzejęte tym, iż krawędź jego płaszcza omiotła zakurzone klepisko. — No powiedz sam. Przecież jesteś za stary na straszaki. Nie zabroniłby ci korzystania z potęgi Serca, gdyby faktycznie nie był pewien, jakie skutki to ze sobą niesie.

— T-tak, ale…

— Mogę cię zapewnić, że te historie to nie bujdy, tylko prawda. I to jeszcze prawda ugładzona, niepełna.

— Skąd możesz to wiedzieć? — Spojrzał dziecku prosto w oczy po raz pierwszy od jego niespodziewanego objawienia się. Z jakiegoś powodu od razu pożałował tej decyzji — czy chodziło tu o intensywnie różową barwę tęczówek? A może to źrenice, zastąpione pustą bielą tak na niego działały? Cokolwiek to było, wytrzymał zaledwie kilka sekund, nim odwrócił wzrok, drżąc nawet bardziej niż dotychczas.