Yine yalnız ve sessiz odamda uyandığım kasvetli bir gün.Perdeler ardına kadar çekilmiş içeriye güneşin girmesi engellenmiş bir oda.Yıllardır güneşin sıcaklığını alamamış enerjisinden yoksun kalmış gibiyim.Birkaç slow parça,depresyon ardından deliksiz bir uyku...Tekrarlanan günler,hep aynı şeyler.Annemin eve gelmeyişleri gelse bile beni yok sayışları. Artık umursamıyorum.Konuşacak dermanım bile yok.
Yemek yemeye üşendiğim için bir sigara yakıyorum psikolojik olarak açlık hissimi gideriyorum.Odada çok kötü bir koku var. İzmaritler,yemek kalıntıları ve daha niceleri..İşkence gibi Meral abla yine bizlerle.Temizlik günü.. Odadan çıkıp temiz havayı içine çekme vakti. Hazırlandığım gibi dışarı atıyorum kendimi.
Kimin yanına nereye gideceğim belli değil;sanki dünyaya yeni gönderilmiş ve ''burdan sonrası sana ait artık ayaklarının üstünde durma vakti geldi' 'dermişcesine.Sokaklar tıklım tıklım. İnsanların amacı ney, nereye gidiyorlar hiç bilmiyorum ama onlar gibi olmayacağımıda biliyorum. Sadece bugüne özel bu işkence sonra yine odamda depresyona girmeye devam edeceğim. Otobüs geldi biniyorum ve tabi oturacak bir yer yok. Herkes birbirini süzüyor, birbirlerinin açıklarını bulmaya çalışır gibi..
