Siedziałem w hotelowym pokoju wpatrując się pustym wzrokiem w niebo, na którym było zaskakująco dużo gwiazd. Ale ja nie zachwycałem się jego pięknem. Moją jedyną definicją piękna był Kamil. Oczami wyobraźni widziałem jego piękny uśmiech, który sprawiał, że od razu poprawiał mi się humor, jego oczy - tak niebieskie, że to one wydawały się być moim niebem. To w nie teraz powinienem się wpatrywać.
Jednak siedzę tu sam. A najgorsze jest to, że nie do końca wiem dlaczego się do mnie nie odzywa. Przypuszczam, że to jeden z tych wrednych Norwegów puścił jakąś plote, a że Kamil jest bardzo wrażliwy, pewnie uznał, że może to prawda i woli się nie odzywać żeby nie pogorszyć sytuacji.
Szkoda tylko, że nie wie jak bardzo się myli.
Wszystko zaczęło się od konkursu w Oslo. Tande i Forfang zobaczyli jak lekko podpici przytulaliśmy się namietnie na korytarzu. Na nasze nieszczęście mieli pokój obok mnie i innych Słoweńców i zaraz poszli się im pochwalić swoim wielkim odkryciem. Od tego czasu nie było treningu żeby się z nas nie wysmiewali i nie wytykali palcami.
Myślę, że mój biedny Stoch zbyt bardzo się tym przejmował, a teraz Tande i reszta to wykorzystali żeby nas skłócić.
Z tych rozmyślań wyrwał mnie dźwięk płukania do drzwi. Zdziwiłem się, bo było już koło pierwszej. Podniosłem się powoli i poszedłem otworzyć. Za drzwiami stał oczywiście Kamil. Nawet nie jestem w stanie opisać jak bardzo ucieszyłem się samym jego widokiem, chociaż nie wiedziałem jeszcze co chce powiedzieć. Wpuściłem go do środka. Usiadł na moim łóżku, ja zrobiłem to samo.
- Pero... - na dźwięk mojego imienia wymówionego przez niego przeszły mnie ciarki. Wstrzymam oddech i czekałem na kolejne słowa
- Przepraszam cię... Powinienem najpierw wysłuchać ciebie... - odetchnąłem z ulgą.
- Nic się nie stało, zapomnijmy już o tym. Zapewniam cię, że to nieprawda. Wiesz, że cię kocham.
- Wiem - powiedział ze szczerym uśmiechem i wtulił się we mnie.
