Kamp Ateşi

Komşu Çadır

Gözlerimi açtığımda derin bir nefes aldım ve tatile çıkmak için mükemmel bir gün olduğunu mırıldandım sessizce. Sakin davranmaya çalışıyordum çünkü bu evde benden başka bu saatte uyanacak bir bünye yoktu. Sessizce yataktan kalkıp gardırobun yanındaki yoga minderini aldım ve minik adımlarla bahçeye doğru ilerledim. Minderin yarısını yan evin bahçesine gelecek şekilde serdikten sonra-Yan evin bahçesine geçmek zorundayım çünkü hesaplamalarıma göre doğru ışık sabah yedi de tam da bu noktaya vuruyor.- güneşi selamlamaya başladım. 

***

Son hareket olan anahata* hareketine odaklanmaya çalışıyordum ki annem sabahın bu saatinde duymak istemeyeceğiniz bir ses tonuyla “Hera! Tuğçe aradı her şey hazırmış ve yarım saat sonra seni almaya geleceklermiş.” diye bağırmaya başladı. Harekete odaklanmak yarım saat kavramını duyduktan sonra zorlaşıyordu ama yinede zihnimi boşaltıp güneşi selamlamayı tamamlayabilmiştim. Kiremit rengi uzun eteğimi ve asker yeşili kısa bluzumu hızlıca üzerime geçirdikten sonra bandanamı da bağlayıp salona geçtim ve bizimkileri beklemeye başladım.

Annem, mutfakta bir şeyler hazırlarken “Nereye gideceksiniz?” dedi sessizce. Kafamı pencereden çevirip “Gökova diye bir yer ben de tam bilmiyorum.” dedim onun ses tonundan farklı olmayan bir ses tonuyla. Bir an neden sessiz konuştuğumuzu sorgulayacakken babam ve Efe’nin hala uyuduğunu hatırlayarak sustum.

Yirmi dakikalık bir sessizlikten sonra korna sesiyle irkilip “Bir ay sonra görüşürüz.”  diye bağırmaya başladım elimi dudaklarıma götürüp anneme doğru bir öpücük yollarken.  

“Nasılsınız bakalım heyecan var mı?” bavulumu bagaja fırlatırken bir yandan da nabız yokluyordum. Tuğçe iri gözlerini üzerime dikip “Tabi ki var. İlk defa beraber tatile çıkıyoruz.” dedi ağzı kulaklarında bir halde.

Arabayla yolculuk etmeyi oldum olası sevmişimdir. Küçükken babam ne kadar uzağa giderseniz gidin arabayla yolculuk etmek gibisi yok derdi. O zamanlar söylediklerinin farkına varamamış olsam bile şuan ne demek istediğini gayet iyi anlıyordum.  Kafamı camdan dışarı çıkarıp rüzgârın yüzümü okşamasına izin verdikten sonra, bir an olsun hissizleşmeyi ümit ettim. Kendimle baş başa kalabilirsem tatilin benim için iyi başlayacağını düşünüyordum. Tam gözlerimi kapatıp ruhumun derinliklerine inmeye çalışacakken, yol kenarında yaralı yavru bir kedi gördüm. “Buğra! Hemen arabayı durdur.” diye bağırmaya başladım. Neye uğradığını şaşıran Buğra ani bir fren yapıp hepimizi ön tarafa doğru savurdu.

“Sana inanamıyorum Hera! Ödümü patlattın. Kaza yapabilirdik.” Sinirden fal taşı gibi açılmış gözlerimi Buğra’ya dikip “Sence şuan ki sorunumuz bu mu geri zekalı? Kedinin halini görmüyor musun?” diye hayıflanmaya başladım bir yandan yavru kediyi kucağıma alarak. “Ne bakıyorsunuz? Arabaya binsenize Karpuz’da bizimle gelecek.” Bana şaşkın gözlerle bakan Ege “Karpuz mu? Ciddi misin kedinin ismini bir anda karpuz mu koydun?” dedi bir yandan gülmemek için kendini tutarken. Arabaya binip kapımı hızlıca çektikten sonra “Ne var yani en sevdiğim meyve karpuz olamaz mı?” dedim korkmuş yavruyu sakinleştirmeye çalışırken.

***

Bir yandan Karpuz’u okşuyor bir yandan da kamp yapacağımız yerin güzelliği karşısında ağzımı kapalı tutmaya çalışıyordum. “İşte geldik. Buraya bayılıyorum.” dedi Tuğçe eliyle dışarıyı gösterirken. Gökova fikri Tuğçe’den çıkmıştı.

Karpuz’u tek kolumla kucakladıktan sonra diğer koluma da bavulu geçirecekken “Sen Karpuz’u al, ben bavulunu alırım.” dedi Buğra kolumdan bavulu çekip. Kamp yapmak için boş yer ararken etrafın fazla kalabalık olması dikkatimi çekmişti. Keşke sadece biz olabilseydik diye geçirdim içimden. Beni omzuyla sarsıp kendime gelmemi sağlayan Tuğçe “Hera. Orda mısın” dedi kamp yapacağımız yeri gösterirken. “Buradayım. Sence de fazla kalabalık değil mi? Kamp için.” Sırt çantasını yere bırakıp omuzlarını silken Tuğçe “Tatil yapmaya geldik Hera. Meditasyon değil.” diye söylenmeye başladı söylediklerimden pişman olmamı sağlayan bir ses tonuyla.