მე თაე მქვია, 17 წლის ვარ,მიყვარს ცხოველები, ხატვა, კითხვა როგორც კი ამ დაწყევლილი ბავშვთა სახლიდან გავალ ვეტერინარი გავხდები, როგორ ვერ ვიტან აქაურობას აქ ბევრი დამცინის რომ ხანდახან ძალიან ნაზად და გოგოსავით ვიქცევი, მე ეს მომწონს აქ იმის შემდეგ ვარ რაც დედაჩემი და მამაჩემი ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ აქ კი დეიდამ გამომგზავნა უკვე 12 წელია აქ ვარ, ყოველ წამს და წუთს ვითვლი აქედან გასასვლელად, არავის მივყავარ და ძალიანაც კაი უცნობთან გავატარო ჩემი დარჩენილი ცხოვრება. გავხდები 18 ის წავალ მერე. ერთი წელი კიდე აქ უნდა ვიყო რა მოსაწყენია.
ერთი ჩევულებრივი დღე იყო. გავიღვიძე და თავზე მომლელები მედგენენ. გამიკვირდა თანაც ძალიან რა ხდება?
-შენს წასაყვანად მოვიდნენ ადექი მალე!
ჩემს წასაყვანად? ვის მოუნდა ერთი ჩემი წაყვანა ამხელა ბიჭი ვარ. მეც მალევე ჩავიცვი და მათ გავყევი. დირექტორი კაბინეტში შევედი. ჩემსკენ ახალგაზრდა ბიჭი შემოტრიალდა, და ეშმაკურად გამიღიმა. რა უნდა? რაში ვჭირდები ერთი? ან სხვა ვერ მოძებნა? მე გაშტერებული ვუყურებდი, ერთ წამს დებილივითაც კი გავუღიმე, ძალიან მიმზიდველი და სიმპათიური იყო, მომეწონა? ფუ არა შენ გეი არ ხარ თეჰიონ. ჩემს თავს ერთი და იგივეს ვუმეორებდი და ფიქრებში დავფრინავდი.მალევე მისმა ხმამ გამომაფხიზლა.
-ამას წავიყვან.
ღმერთო ჩემი მისი ხმა, მოვკვდები ახლა. არა არა რაებს ბოდავ. მოიცა! მივყავარ?! რატო?! დირექტორმა მითხრა რომ ბარგი ახლავე გამემზადებინა მეც თავი უხმოდ დავუქნიე და ოთახში შევედი. მხოლოდ ერთი მეგობარი მყავდა ნია სულ ჩემს გვერდით იყო და ძმასავით ვიყავით. რომ შევედი ის ჩემსკენ გამოიქცა და ჩამეხუტა.
-მომენატრები თაე. ცრემლები მოდიოდა და ძალიან ტიროდა. კინაღამ გული დამეწვა.
-ჰეი, რა გატირებს.
-არ დამივიწყებ ხო?
-რა თქმა უნდა არა, ვეცდები რომ მოვიდე ხოლმე და გნახო.
-მიყვარხარ ჩემო თაე
-მეც მიყვარხარ სულელო.
-როგორია? ვინ არი?
-ახალგაზრდა ბიჭია არ ვიცი რა უნდა.
-თაე ფრთხილად იყავი მდიდარია? -ეტყობა კი რაიყო
-ხომ იცი როგორებიც არიან ფრთხილად იყავი და ზედმეტი არ გააბედინო.
-კაი კაი დაწყნარდი რა უნდ მიქნას. ამ სიტყვებზე ცოტა დავეჭვდი მართლა რა უნდოდა. ბარგი ჩავალაგე, ნიას კიდევ ერთხელ დავემშვიდობე. თვალები მეც ამიცრემლიანდა მაგრამ თავს ძლივს ვიკავებდი რომ ჩემი ცრემლები არ დაენახა რომ გავდიოდი მომაძახა.
-ნუღა ტირი!
-ეშმაკო-ხელი დავუქნია და გარეთ გავედი, ძალიან მდიდრული მანქანა დამხვდა. მძღოლმა ჩემოდანი უკან ჩადო მე კი მანქანაში ჩავჯექი მის გვერდით. მის მზერას ვგრძნობდი. ძალიან უხერხულად ვიყავი რას მაშტერდება იდიოტი. მე ფანჯრიდან ვიყურებოდი ვცდილობდი ყურადღება არ მიმექცია, ფიქრებში გაფატული ვიყავი მაგრამ მისი ხმა.
-ძალიან საყვარელი ხარ-რაო რა თქვა? სიცხე ხო არა აქ ამას? გაკვირვებული ვუყურებდი. მან ხელი წამოიღო და ბარძაყზე მომიჭირა. ტკვილისგან ბოლო ხმაზე ამოვიკვნესე.
-უარესად გაკვნესებ არ ინერვიულო-თვალი ჩამიკრა და ნაგლურად გამიღიმა. ჯერ კიდევ შოკში ვიყავი, მივხვდი მის ნათქვამს რაა? უარესად გაკვნესებო, ახლა მივხდი რისთვისაც ვჭირდებოდი, არა არა. რაღა მე გადამეკიდა იდიოტი. მალე მანქანაც გაჩერდა დიდი ჭიშკრის წინ. რამხელა სახლია?! მანქანადან გადმოვედი, მძღოლმა ჩემოდანი სახლში შემოიტანა, მე იმ ბიჭს გავყევი მისი სახელიც კი არ ვიცი. ის ერთ ოთახთან შეჩერდა. კარი გააღო და მიმითითა შევსულიყავი, ოთახი სულ შავი იყო, საწოლიც კი შავი რა არის ჯოჯოხეთში ვარ? თავი ჯურღმულში მეგონა. არ წუწუნა მაგრამ ძალიან ბნელია ცოტა ფერები არ აწყენდა.
-5 წუთში დაბლა იყავი. ესღა მითხრა და ოთახიდან გავიდა. მალევე დაბლა ჩავედი ის მისაღებ ოთახში იჯდა. ტახტისკენ წავედი რომ დავმჯდარიყავი მაგრამ მისმა ხმამ შემაჩერა.
-გითხარი დაჯექითქო?!
-მ-მე. ვერაფერს ვამბობდი მინდოდა გამელანძღა მაგრამ არა ვერ ვბედავდი. წელში გავსწორდი და მას მივაშტერდი.
-ახლა დაჯექი. მეც დავჯექი. რატო ვნევიულობ.
-შეიძლება რაღაც გკითხოთ? ხმის კანკალით ვუთხარი.
-გისმენ.
-ისა... თქვენი სახელი?
-ჰომ სულ დამავიწყდა ჯანქუქი, მაგრამ მამიკოს დამიძახებ.
მის ნათქვამზე ცოტა გამაჟრჟოლა.
ამას შიგ ხო არ აქვს?
-კარგი თეჰიონ ახლა წესებს გაგაცნობ-მეც თავი დავუქნიე.
1.მამიკოს დამიძახებ.
2.ყოველდღე ადრე ადგები და საუზმეს გამიკეთებ.
3.არასდროს შემეწინააღმდეგო.
4.სადაც მინდა და როცა მინდა მაშინ გიხმარ.
5.უხეშად არასდროს დამელაპარაკები.
დღეისთვის საკმარისია,მოგვიანებით სხვებსაც გაგაცნობ, ამ წესებს არ დაემორჩილები და წითელ ოთახში წაგათრევ და ვნახოთ როგორ მოგეწონება გამათრახება.
მოკლედ, არ ვიცი თუ წაიკითხავთ ან მოგეწონებათ თუ მოგეწონებათ გავაგრაძელებ, დაწერეთ კომენტარები და თქვენი აზრი. ❤❤😂
