ამ წესებს არ დაემორჩილები და წითელ ოთახში წაგათრევ და ვნახოთ მერე გამათრახება როგორ მოგეწონება.
არა ამას მართლა შიგ აქ. ამის გაკეთების უფლებას არ მივცემ. დავუხატავ. მეც პასუხი არ დავაყოვნე.
-თერმომეტრი სად გაქ?
მან გაკვირვებული შემომხედა ეგონა ენა არ მქონდა თუ რა?!
-რა?
-ხო, თერმომეტრი სად გაქ, გეტყობა სიცხე გაქ და გაგიზომავ ან ექიმთან წავიდეთ.
-რამდენს ბედავ პატარა ძუკნავ. დამიყვირა და სახეში ძლიერად გამარტყა. მე ცრემლები წამომივიდა. რა უფლებით ბედავს არ დავნებდები.
-რას მირტყავ ეეე
-მოკეტე!
-არა, ამდენს არ მოვითმენ, მე არავის ძუკნა არ ვარ მითუმეტეს შენნაირი ნაბიჭვარის.
-რა თქვი?!
-რაც გაიგე იდიოტო. მან ხელი დამავლო და დაბლა სართულზე ჩამათრია. დიდი კარები გააღო და რას ვხედავ. ახლა გავგიჟდები. ეს მანიაკი?! მომკლავს ეს გიჟი! მათრახები, დილდოები, ვიბრატორები, ვაი დედა. ოთახი სულ წითელი იყო. აქ უნდა მაწამოს და ამომხადოს სული? ოო არა. მან მაგიდისკენ წამათრია და რასაც ქვია გადამკუზა. რა ჯანდაბაა?! მან მათრახი აიღო და ზურგზე გადამატარა. ტანში ჟრუანტელმა გამიარა. ვიცოდი მეტკინებოდა. ცრემლები ღაპა-ღუპით მცვიოდა. რა სადისტია ასე როგორ შეუძლია მოექცეს ადამიანს.
-ათამდე დაითვალე კახპავ.
და აი ზურგზე დიდი ტკვილი ვიგრძენი. ვერაფერს ვამბობდი.
-ხმა ამოიღე.
-აააჰ ერთი.
-ო-ო-რი ააჰ მტკივა.
-სამიი გთხოვ.
-რას მთხოვ?!
-გაჩერდი გთხოვ. მისი სარკასტული სიცილი მესმოდა. მძულხარ, მეზიზღები, არაკაცო!
-გავჩერდე? მაგაზე ცოტახნისწინ უნდა გეფიქრა. დაითვალე!
-ოთხიი ააააჰ მტკივა გთხოვ.
-ხუთიიი
-ექსვი შენი...
-არააა გთხოვ შვიდიი ააჰ
-რვაა
-ცხრაა. ერთიც თეჰიონ გაუძელი. ჩემს თავს ვამხნევებდი. მთელი ზურგი აჭრელებული მქონდა.
-ათიი ააააჰ.
როგორც იქნა ხელი გამიშვა. ისევ ისე ვიდექი და ცრემლება ვღვრიდი რაც ყველას ეკიდა ფეხებზე. მან ხელში ამიყვანა და ამ დაწყევლილი ოთახიდან გამიყვანა.
ჯანქუქის pov.
მესმოდა მისი გულამოსკვნილი ტირილი, ხვეწნა მუდარა რომ გავჩერებულიყავი. მე არ ვჩერდებოდი. ღირსი იყო. არ მინდოდა ასე მოვქცეოდი. მისი ცრემლები გულს მიკლავდნენ. რატომ? ის ჩემთვის არავი არაა მაგრამ გულზე ეკალი მესობა მას ასეთს რომ ვხედავ. ის ისევ ისე იდგა. ზურგი სულ აჭრელებული ქონდა. რომ დავხედე კინაღამ გული შემიწუხდა. ეს მე გავუკეთე? მართალია მიყვარს ადამიანების წამება. მაგრამ აქამდე არავინ მიმიყვანია. ხელში ფრთხილად ავიყვანე. მისმა ცრემლებმა სულ დამისველა საროჩკა, ეს არ მადარდებდა. მისი სხეული,სულ გაყინულია, ცახცახებს, თვალებს ძალით არ ახელს,ზურგზე ხელი მოვკიდე რაზეც ბოლო ხმაზე ამოიკვნესა.
-გაჩუმდი! მკაცრად ვუთხარი, რაზეც უფრო წამოუვიდა ცრემლები, მინდოდა უფრო სიმკაცრე გამომევლინა მის მინართ თავის ადგილი უნდა ვასწავლო. დაბლიდან ამოვედით თავის ოთახში ამყავდა როცა ჰოსოკის ხმამ გამაჩერა.
-ჯანქუქ ეს ვინ არის.
-ავიყვან და მოგიყვები. ის თავის ოთახში შევიყვანე, საწოლზე დავაწვინე და დაბლა ჩავედი, მასზე ვნერვიულობდი არ მინდოდა მისი დაკარგვა რატომ? მე და ჰოსოკი ტახტზე დავჯექით.
-ის ვინ იყო ჯანქუქ?
-ახალია.
-რაა? ღმერთო ჩემო, საიდან მოიყვანე?
-ბავშვთა სახლიდან?
-რაა? რატომ?
-არ ვიცი.
-და რატომ ტიროდა? დაბლიდან ამოგყავდა. მოიცა რა? რა გაუკეთე. -გავამათრახე. თავხედურად დამელაპარაკა. ასე კი არავინ მოქცეულა ჩემა მიმართ.
-გაგიჟდი? რა გამაათრახე? არ გეცოდება.
-არა-ჩემს პასუხში ეჭვი მეპარებოდა. ის მართლა მეცოდებოდა.
-სადისტი ხარ ჯანქუქ-ჰოსოკი ფეხზე წამოდგა და მაღლა ავიდა. მე ყურადღება არ მივაქციე და დაბლა დავრჩი.
თაეს pov.
ასე ცხოველებსაც კი არ ექცევიან, მთელი გულით მეზიზღება ეს ბიჭი, აღარ მინდა სიცოცხლე. ზურგი საშინლად მტკიოდა, წვას ვგრძნობდი, ფეხზე ვერ ვდგებოდი, ხვალ დილით როგორ ავდგე. ვტიროდი და ვტიროდი. მთელი ბალიში დავასველე. კარების ხმა გავიგე. შიშმა ამიტანა, ჯანქუქი მეგონა მაგრამ მის აგდგილას საყვარელი, მომღიმარი ბიჭი შემოვიდა. მისიც შემეშინდა და უკან დავიხიე.
-ნუ გეშინია მას არ ვგავარ
რატომღაც მას მივენდე, ეტყობოდა არ იყო ცუდი ადამიანი.
-რა გქვია?
-თეჰიონი. მეგობრები თაეს მეძახიან.
-მე ჰოსოკი ვარ. სასიამოვნოა შენი გაცნობა.
-ჩემთვისაც ჰოსოკ.
-ხომ კარგად ხარ?
-შენი აზრით?
-ვიცი რაც გიქნა იმ სადისტმა.
-რა უნდა ჩემგან?
-ის ასეთია, ასე არავის მოქცევია და იმ ოთახშიც არავინ ჩაუყვანია.
-რაა? მე რას მერჩის?!
-ცუდად დაელაპარაკე და მაგიტომ. მას ასე არავინ შეწინააღმდეგებია.
- ამიტომაც აქვს თავში ავარდნილი. -ძალიან გაბრაზებული ვიყავი. ჰოსოკმა უბრალოდ თავი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა, ძლივს შეკავებული ცრემლები ღაპა-ღუპით გადმომცვივდა და მალევე ჩამეძინა...
