Gece olunca insan çok daha başka özler. Çünkü sadece gece kendisiyle baş başa kalır. İnsanlardan,onların ortaya attığı gereksiz fikirlerden uzak sadece kendisiyle....Bu yüzden geceler zordur. Kabullenmek istenmez bazı şeyler. Belki canını yaktığı için. Kim bilir ki? Hayatımın her anını sana adamıştım ben. Artık her şeyi kabullenebilirim. Bak nasıl beklediğimi bile kabul edecek hale geldim. Biliyordum en başından sanki. Her şey masallarda ki gibi olacak. İnanıyorum... MutluSonsuz olacak. Şu son zamanlarda geceler uzun ve soğuk geçiyor. Yine en çok içimde sen varsın,senin anıların var. Avuçlarınla ellerimi sarıp nefesinle ısıtmana ihtiyacım var mesela. Gözlerinde öyle bir kaybolmaya ihtiyacım var ki....Gökyüzüme Ay olsan ben senin için karanlık olurum. Öyle bir şey var içimde sana karşı. Her gözlerine denk geldiğimde midemde oluşan kelebek kolonisini bir ben bilirim. Nasılda mutlular senin kollarında? Bana öyle güzel bakıyorsun ki sadece beni görüyorsun zannediyorum. Her şey duruyor o an. Gecenin soğukluğu bile hissettirmiyor artık kendini. Çünkü öyle bir ısıtmış ki beni bakışların,yanmışım sanki diri diri... Böyle güzel ölünmez. Biliyorum beni her gün öldüyorsun ama vazgecemiyorum. Herkesten gidip geçiyorum ve sonra sıra sana geliyor.Dona kalıyorum o anda. Beni ben yapan kişi olmadan devam etmek? Öyle zor geliyor ki. Gidemiyorum senden. Gitsem bile benin devamımsın sen. Diğer yarımsın... Sığınağım senin kalbin.. sen benim evimsin. Ve şu soğuk Kasım gecesinde yine huzurlu bir şekilde uyuyabiliyorsam bil ki rüyalarımı süsleyeceksin...
Duygularımı asıyorum kokunda baş edemediğim bir düşe...
