Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanlar sevdikleri bir şeyleri kaybettiklerinde, sevdikleri biri tarafından terk edildiklerinde ya da sevdikleri biri öldüğünde ve bunlara benzer bir şeyler olduğunda hemen hemen aynı tepkileri verirler. Birinci aşama öfke. İkinci aşama yalvarış. Üçüncü aşama ise kabulleniştir. Son olarak unutmaya başlarlar. Biliyorum. Bir keresinde çok süper terkedilmiştim. O sıralar birileri gelip bir kaç yıl sonra o içimdeki yangının dineceğinden bahsetse gırtlağına yapışıp, tüm gücümle sıkabilirdim sanırım. Beddualar, küfürler, olduk olmadık intikam planları... Üç defa hastanede açtım gözümü, alkolden. İki kere elimi kestim yumruklarken bir yerleri. Burası öfkeydi. Bir akrabanın cenazesine gidip, ölenin yerinde olmak istedim bir keresindede, burası da yalvarış. Böyle zamanlar Allah'ı en çok hatırladığımız, büyüklüğünü en çok dile getirdiğimiz zamanlar bence. Ya oldur ya öldür diye yalvardığımı bile hatırlarım. En arabesk günlerim. Biraz daha cesur olanlarımız, aşkı için gururunu çiğneyebilenlerimiz direkt şahsa yalvarabiliyor Allah ile birlikte. Ben yapamamıştım, aslında karşılaşabilmek için elimden geleni yapmıştım da dedektif edasıyla gizli saklı. Canım da fena yanıyor tabi! Uyanıp yerlerden topluyorum suratımı, gözler geceden kalma kan çanağı. Hiç geçmeyecek sanıyorum. Böyle yok olup gideceğim.. Kabulleniyormuşum meğer o sıra. O zamanlar biri bana kabulleneceğimi, alışacağımı söylese kafasını duvarlara sürterdim sanırım. Süper terkedilmişsin lan, nasıl geçecek yani. Kuduz köpek gibi dolanıyorsun ortalarda. Kimse de seni anlayamıyor gibi geliyor tabi. Dünya senin omuzlarında halbuki, Dünya'nın bütün acılarını sen çekiyorsun. -Unuttun mu abi gerçekten. Yani illa ki bir şeyler kalıyor şurada elini "eyvallah" diye vurduğun göğsünde ama öyle ilk günkü gibi de cayır cayır değil işte.
