lost in my own thoughts

Noor

Ooit nagedacht over de dood?

Voor dat ik begin moet ik mezelf nog voorstellen.
Ik ben Amber.
Vroeger noemde mijn vrienden me de vrolijke panda.
Maar zoals ik al zei, vroeger.
Toen ik nog vrienden had.
Mijn vrienden zijn omgekomen in een ongeval met de school bus.
Ik zat naast mijn beste vriendin, Noor.
Ik herinner me alles nog.
Alles ging zo snel, maar toch herinner ik het me nog.
De bus moest uitwijken voor een stoppende auto.
Hij schoof uit en vernielde de hekjes van de brug waar we over reden.
De bus viel in het water.
Iedereen gilde, er waren al een paar dode.
Ik zag Amelie, haar ogen waren weggedraaid en er zat glas in haar voorhoofd.
Er was bloed over haar hele lichaam.
Noor gilde.Iedereen gilde.

Er kwam water in de bus, de bus liep onder water.
Ik trok Noor uit haar stoel.
Haar gordel was geklemd.
Ze keek me aan.
Nooit vergeet ik die blijk, nooit, haar ogen waren bang, ik zag tranen, ik zag hoe ze me aankeek en ik zag hoe ze wist dat ze zou sterven.
Ze wist het.
Ik hield haar vast en stelde haar gerust.
Alles was stil,In mijn hoofd.
Achter me gilde iedereen.
Maar voor mij, voor mij was het stil.
"Alles komt goed Noor, ik haal je uit deze bus en we zwemmen samen weg!"
Dat zei ik tegen haar.
"Maar wat als ik niet weg wil Amber? Wat ik nu zie, kijk Amelie...kijk alle dode kinderen die hier liggen terwijl de bus onderloopt...hoor alle bange kinderen die gillen omdat ze net zoals ik weten dat ze gaan sterven? Dit vergeet ik nooit...ik wil niet leven met de gedachte dat ik iedereen heb laten sterven om zelf te ontsnappen...zo wil ik niet leven, sorry."
Ik zag hoe de bus onderliep.
Ik klopte een raam open en zwom naar boven.

Daar viel ik flauw.

Ik werd huilende in het ziekenhuis wakker.
Mijn ouders stonden voor me.
Ze huilde ook.
Mama liep op me af en en knuffelde me.
Ze liet me niet los.
"Oh mijn lieve lieve schat, ben je oké?" Ze huilde
"Ben ik oké? Denk je dat ik oké ben? Ik zag Noor voor mijn ogen sterven en ik zag Amelie dood op haar stoel liggen...denk je dat ik oké ben?" Dat was wat ik dacht...maar ik kon het niet zeggen...ik zou haar kwetsen.
Dus ik bleef stil, en dat bleef ik voor zolang ik kon...