lost in my own thoughts

Noor

Het was maandag.
Na 5 weken thuis moest ik volgende week terug naar school.
Ik zou 6 weken thuis gebleven zijn.
Ik zou gerust nog eens 6 weken thuis kunnen blijven, ik zou het niet aankunnen, school.
Teveel herinneringen aan al mijn vrienden die zijn omgekomen in het ongeval.
Ik wou niet, ik kon niet.
Mijn psychologe hielp niet, ik moest een paar keer 8 + punten en 2 - punten opschrijven.
Meestal waren het gewoon 2- min punten en 0 + punten.
Aangezien ik 6 dagen van de week op mijn kamer zat te tekenen.
Meestal tekende ik Noor en de andere vriendinnen die dood waren.
Ik moest pillen/druppeltjes nemen om me beter te voelen...soms hielpen ze wel.
Dan ging ik naar buiten en at ik wat, heel soms zei ik ook dingen.
Maar dat was meestal niet veel, ik ben nog niet verder geraakt dan : mag ik gaan wandelen?
De eerste keer dat ik wat zei na het ongeval huilde mijn ma.
Het was na 4 weken zwijgen.
Ik vond het grappig dat ze huilde...het klinkt gemeen maar dat is het niet.
Ze huilde toen ik wat zei en wat ik zei was: slaapwel.
Nu kijkt ze me altijd verbaasd aan wanneer ik iets zeg.
Alsof ik een klein kindje was die allemaal kevers in haar handen naar binnen brengt.
Over een paar dagen was het school.
Ik zou moeten praten dan, want dat moet, anders vinden ze je eng, dan ben je anders.
Ik zou terug uit mijn kamer moeten zonder de pillen te nemen...
Ik zou weer stres aanvallen krijgen.
Ik zal wel moeten, ik zal wel zien.
Ookal zal het nooit meer hetzelfde zijn zonder Noor.