kafamı eğdim ve eve sınıfıma çıkıp çantamı aldım.
sonra hemen arka taraftan okuldan kaçtım. zor tuttuğum göz yaşlarımı hızla saldım.
kaldırımın kenarına oturup ağlamaya başladım, kendime küfürler savurdum.
iğrençsin.
"sus artık!"
beynimde yankılanıyordu, her söylediği söz.
çantamın arka cebinden kurs için getirdiğim telefonumu çıkardım ve kulaklığımı taktım. hocalar beni burda görürse hoş olmaz, bu yüzden eve doğru yürümeye başladım.
insanlar gözlerimin kızarıklığını görünce dik dik baktıkları için kafamı eğdim.
eve geldiğim de evde kimse yoktu. annem ve babam daha işten 6'da gelirlerdi ve saat şu an 2'ydi.
odama girdim ve çantamı kenara attım, müziği durdurup telefonumu yatağın üstüne fırlattım. kendimi daha fazla tutamayıp duvara yaslandım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.
o... çok güzeldi. büyüleyici, akıllı, her mükemmel özelliği taşıyordu. ona aşıktım.
iğrençsin.
iğrençsin.
iğrençsin.
"yeter..." ağlamam daha da şiddetlendi, bayılacak gibiydim. gücüm tükenmişti.
göz pınarlarımdan akan yaşları elimle sildim ve tuvalete girdim. yüzüme bir göz attım.
tam anlamıyla, iğrencim.
jilet ilgimi çekiyordu fakat yapamazdım. çünkü ben bir korkağım.
anneme ve babama anlatamam çünkü ben bir aptalım.
ona aşık olarak, en büyük aptallığımı yaptım.
"geçecek..." kendimi teselli etmeye çalışsam da olmuyordu.
bir arkadaşım bile yoktu. beni teselli edecek.
son kez aptal suratıma baktım, alayla gülümsedim ve tuvaletten çıkıp, ışığı kapattım.
"daha ilk kez tökezliyorsun, lisa. sakin ol, her şey iyi olacak."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ɞısє×uѧʟ ʟosєя ɢıяʟ • jєňʟısѧ
Non-Fictionlisa, yönelimi yüzünden okulda zorbalığa, şiddete ve hakarete uğruyordu. (bu hikâyede olanlar, yaşanmıştır.)
