yüreğime işledin

Bu acıyla büyüdüğümü fark ettim

Aşk bu dünyanın ölçüleriyle açıklanamaz. ilkel bir acı yabani bir ağrıdır.
Mesutla tanıştığım o ilk güne döndüm. Soğuk bir sonbahar sabahında aynı havayı solurken tanımıştım onu. Mutlu olmak için illa birilerine ihtiyaç duymak zorunda değiliz, insan durup dururken de mutlu olabilir. Hasta olduğunu duyduğumdan beri ayakta durmaya çalışıyordum. Ilk duyduğunda bana bana hiçbirşey söylememiş kendini hep benden kaçırmıştı.
Amansız bir hastalıktı bu. Kanserdi!. Tedavi olduğundan saçları dökülüyordu. Durduk bir gün saçlarını kestik. Sadece onu mutlu etmeye çalıştım. Yapamadım, günün sonunda oturduk beraber ağladık. Çekindiğimiz resimlerin arkasına hep tarih atardı. Her seferinde sorduğumda da bana istemsizce bağırırdı. Bir gün geldiğinde öğrenirsin derdi. Son günlerde durumu iyice kötülemişti doktorla konuştuğumda da, ne acı haber ki ölecek o, doktor "ben sadece ömrünü uzatmaya çalışıyorum" dedi. Artık son günlerdi ki Mest'u kaybettik. Bu cümle bana kalben darbe veriyordu. Bu acıyla büyüdüğümü fark ettim. O gidince yarım kaldım. Aşkta yarın yoktur, zaman ileri doğru değil, yüreklere doğru işler..

Mest'u kaybetmemin üzerinden 1 hafta geçti. Ve, ben 1 hafta boyunca yaşadığımı düşünmüyorum. Sanki  giderken benden bir parça da götürmüş gibi. Hemde vücudunun en önemli parçasını kalbimi!
O hâlâ gözlerimin önünde gözlerimi kırptığımda karşımda onu görüyorum. Onun o masum ve hiçbirşeye değişemeyeceğim gülüşünü görüyorum. Hâlâ onun gidişine inanamıyorum. İnanmak istemiyorum. Şuan onun mezarının başındayım, ben konuşuyorum o öylece susuyor. Bana cevap vermiyor. Çok zoruma gidiyor bu. Önceden hiç susmadan konuşan Mesut, şimdi duvar gibi. Onun sesini, kokusunu o kadar özledim ki. Zamanı geri almak istedim. Sanırım herşeyi  feda edebilirdim, onu geri getirmek için. Yanımda bir tek o vardı. Annem, babam zaten yoktu. Çok küçücükken kaybettim onları da. Zaten hayata 1-0 geride başlayan bir insan için bu kadar acı çok fazla. Artık canımın yandığını hissedemiyorum. Çünkü yanacak bir canım kalmadı. Ben Mesutla birlikte herşeyide gömdüm. Duygularımıda. Sanırım artık kimseyi sevemem. Kimse Mesut olamaz. Dünyadaki milyonlarca insan bir araya gelse Mesut'un tırnağı etmezdi, edemezdi de. Biliyormusun? Şimdi  anlıyorum neden çekindiğimiz yüzlerce fotoğrafın arkasına tarih attığını. Ondan bana hatıra kalsın ve o güzel günleri hiç unutmayayım diye yapmıştı bunu.