ဝိညာည္ေကာင္ေလး

Part4

ဝိညာည္ေကာင္ေလး
အပိုင္း၄

Tar
ေအးစက္ေနေသာ ေလထုက အသားကို ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္သြားသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုးံ ေအးစက္သြသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ေလ့လာႀကည့္လိုက္ေပမယ့္ အားလုးံက အေမွာင္အတိ။ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။  က်ြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလရွဴသံအျပင္ အျခားဘာမွမႀကားရ။

တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က အတန္ႀကာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း က်ြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေႀကာက္စိတ္ဝင္လာခဲ႕သည္။ က်ြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနတာ ဘယ္မွာလဲ။ လို့ ဒီေနရာက အလင္းမရွိတာလဲ။ အလင္းတန္းကို ေတြ႕လိုေတြ႕ငုား  အေျပားအလႊား လိုက္ရွာေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ အလင္းဆိုတာ ဘယ္လို့မ်ား ေပ်ညက္ဆုးံေနလဲမသိ။ မေတြ႕ႏိုင္ပါ။ ဘာလို့လဲ ဘာလို့ အလင္းမရွိရတာလဲ ငါမ်က္စီမ်ားကန္းသြားတာလား ဒါဘယ္ေနရာလဲ
အိုးဘုရားရွင္ ကယ္ေတာ္မူပါအုးံ ဒါဘယ္ေနရာလဲဗ်ာ
ဟင့္ဟင့္ ဟီး ဟင့္ ကယ္က်ပါအုးံ။

တမလြန္ရဲ႕ ကူးေျပာင္းတဲ႕ ေလာကႏွစ္ခု ဆက္သြယ္ထားတဲ႕ ႀကားခံနယ္ေျမကိုေရာက္ေနတဲ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူကိုယ္သူ ဘယ္ေနရာ ေရာက္မွန္းမသိဘဲ ႀကားခံနယ္ေျမမွာ က်ယ္ေလာင္စြာငို ေႀကြးေနေလသည္။

ထိုစဥ္ေခါင္းေလး ငုံထားတဲ႕ သူ့ေရွ႕ေရာက္လာတဲ႕ အလင္းတန္းေလးတစ္ခု မေမာင္းေသးေသးေလး ထိုးထားတဲ႕ အတိုင္း သူ့ေရွ႕အကြပ္ေလးတစ္ခုလို က်ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ႀကာတဲ႕ အထိသူမသိခဲ႕ပါ။ သူငိုေနတာ မျပီးႏိုင္ေသးသ၍ေပါ့။

ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထက္မံ စူးစမ္းခ်င္လို့ မ်က္လုးံအျပ္င္ႏွင့္ ပါးျပင္ထက္က မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ဖမိုးေလးျဖင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းအိမ္ကို  ဖြင့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႕ေႀကာင့္ ေဝဝါးေနဆဲ႕ ထက္မံပြတ္လိုက္မွ ေရွ႕မွာရွိေနတဲ႕ အကြပ္ေသးေသးေလး အလင္းေရာင္ေလးလား က်ြန္ေတာ္ေပ်ာ္သြားရသည္။

အလင္း လင္းရွိတယ္ေပါ့ အားပါးတရ စိုက္ႀကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတဲ႕အကြပ္ေလး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုးံပါ လင္းထိန္သြားသည္။ မ်က္လူးံမ်ားေတာင္စူးသြားသည္။ အားစူးလိုက္တာကြာ ။ရုတ္တရက္ အလင္းတန္းစူးစူးေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး ပုံမုန္အလင္းေဆာင္ေသာ ေနရာကိုေရာက္လာသည္။