Βασιλικοι Μπελαδες[Υπο Διορθωση]

•Κεφαλαιο 11•

"Μα γιατι έπρεπε να έρθουμε με τα ποδιααα κοτζάμ λιμουζίνα τι την έχουμε " Γκρινιαξε για 100η φορά η Emma και δεν έχουν περασει καν 10λεπτα που περπαταμε

"Γιατί Λαίδη Emma ειπαμε οι ανθρώποι πρέπει να δουν ότι ήρθαμε να βοηθήσουμε και όχι ν προβληθουμε" είπε η Βασιλισσα

"Ακριβώς" Είπα γω
"Εσυ αγρότισσα της κακιας ώρας μην μιλάς εξαιτίας σου όλο αυτό το περπατημα" Είπε πολυ άγρια η Emma

"Emma αρκετά αν συνεχίσεις ετσι θα σε στειλω πισω στο παλάτι" Την μάλωσε η Βασίλισσα σαν να ήταν μαμά της

"Συγνώμη Υψηλοτατη" Είπε και προχωρησε πιο μπροστά

"Ωρες ωρες αυτό το κορίτσι γίνεται ανυπόφορο" Είπε και αν κ έχει δίκιο ένιωσα την ανάγκη ότι έπρεπε να την υπερασπιστω

"Η Λαίδη Emma είναι αρκετά έξυπνη και δυναμική κοπέλα απλά δεν θέλει να το δείχνει "είπα και είχα μείνει λίγο εκπληκτη με τον εαυτό μου

" Μπράβο σου Λαίδη Rose γιατί παρολο τις διαφορές σας εσυ χειριζεσαι το θέμα πολυ ώριμα μπράβο "είπε και γω χαμογελασα
Η Βασιλισσα προχωρησε λίγο πιο μπροστά γιατί κάποιος την φώναζε και έτσι έμεινα μόνη μου πισω

Αλλά φυσικά δεν προλαβα να ηρεμησω αφου η Emma ήρθε δίπλα μου

" Πολυ ευγενικο εκ μέρους σου που ηρθες να μου κάνεις παρεα "είπα και εκείνη χλευασε

" Απλά ήρθα να σου πω ότι έχω προσεξει oτι είστε πολυ κοντά με τον πριγκιπα"ειπε και μένα αμέσως τκ βλέμμα μου επεσε πανω του, γελουσε και φαινοταν τόσο ξεχνιαστος ήταν σαν να μην έχει βγει ποτε από το παλατι.... Βρε λες?

"Ναι πιστευω έχουμε γίνει καλοί φίλοι " Είπα γω

"Απλά να ξέρεις ότι εμένα θα παντρευτει άρα μην κάνεις όνειρα" Είπε αλλά γω δεν ήθελα να θίξω αυτό το θέμα ας την αφήσω να πιστευει οτι θελει

"Emma αλήθεια αν μου εδινες την ευκαιρία να σου δείξω πως είμαι τ αντίθετο από αυτό που πιστευει, θα μπορουσε να ήμασταν φίλες" Είπα κουρασμένη με όλη την κατάσταση
Και στο κάτω κάτω μου χει επιτεθεί από την πρωτη κιόλας στιγμή

Δεν μπορώ να καταλάβω τι προβλημα έχει μαζί μου ποτε δεν της έχω κάνει τίποτα, θεωριτηκα δεν με ξέρει καν

"Κάνε όνειρα Λαίδη" Είπε και εφυγε μπροστά και τώρα έμεινα παλι μόνη μου πισω όχι όμως για πολυ μιας και φτάσαμε επιτέλους

Αμέσως ξέχασα τα πάντα ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο προσωπο μου.Η γειτονιά μου, το σπιτάκι μου.Μου έλειψε παραπανω απο ότι περίμενα