" Het is dwaasheid te leven als leven een kwelling is "
-
In volle vaart schuren we over de bijna lege snelweg.
Uit angst voor ons leven rennen we weg, ver weg van het gevaar dat vlak op onze hielen zit.
De ogen van mijn vader ontmoeten om de seconde de achteruitkijkspiegel.
Zweetdruppels die van z'n voorhoofd afglijden. Mijn moeder die zijn hand stevig vastklemt in die van haar. Ze bracht hem comfort.
Op dit moment konden we alleen onszelf vertrouwen en niemand anders.
Het was een kwestie van leven of dood. We kozen er voor om te leven - een kans om onze dromen na te jagen.
Samiyae [Sem-ie-jaa] is de naam die ik verloor. Zeventien jaar door de gootsteen. Mijn familie, mijn- moeder, vader, broer, zusje en ik vluchten naar Canada.
Vragen om avontuur, brengt je avontuur.
Mijn vader kreeg de kans om te vluchten nadat hij uit de handen ontsnapte van zijn voormalige baas, zijn voormalige 'vriend'.
Mijn vader en hij streden om de liefde van mijn beeldschone moeder en er kon maar één de winnaar zijn, het is wel duidelijk wie haar hart nu bezit.
Mijn vader was ervan onder de indruk dat hij het had laten gaan, maar al die tijd dat hij met hem lachte, smeedde hij kwade plannen achter zijn rug om.
Hij trapte er in en dat liet littekens achter bij mijn vader en beschadigde de familie.
Langzamerhand werd het duidelijk dat zijn vriend zijn vijand was, maar voordat we aan permanente schade konden ontglippen, had hij ons al in de palmen van zijn handen.
''Vader?" fluister ik als Ik even in mijn ogen wrijf en m'n inmiddels verlamde ledematen uittrek. Hij kijkt me aan in de achteruitkijkspiegel. Frustratie is terug te vinden in zijn blik. "Ik weet dat je mama niet wilt ontwaken uit d'r slaap, maar jij hebt ook wat rust verdient." geef ik toe. Hij focust zijn blik weer op de weg en een diepe zucht verlaat zijn mond. ''Ik heb nog niets verdient en bovendien moet ik wakker blijven om jullie veilig te houden. Pas als we in het vliegtuig zijn rust ik uit, maar alleen omdat we van de radar af zijn.'' Ik knik zachtjes en kijk op m'n horloge. De klok geeft aan dat het kwart voor 3 in de nacht is.
In Canada
Na iets korter dan 9 uur krijgen we door de intercom te horen dat het vliegtuig aan het dalen is en dus binnen een half uur is geland in Vancouver. Het huis is gekocht, scholen zijn gekozen en we hebben alle vijf geheime identiteiten. Als we veilig thuis zijn aangekomen krijgen we, mijn broer, zusje en ik, ons nieuwe levensverhaal te horen. Ik vind dit allemaal maar lastig om te verwerken. Ze verwachten dat we ons leven gelijk weer kunnen oppikken, maar ik weet nu al dat er complicaties gaan zijn. Hoe moet ik relaties aangaan? Ik zal moeten liegen tegen iedereen, mijn toekomstige- vrienden, partner(s) en mijn kind(eren). Op een gegeven moment zal ik breken. Zoveel geheimen kan ik niet geheim houden, maar als ik mijn familie wil beschermen dan zal ik daar verandering in moeten brengen.
In het geheim zal ik het moeilijk hebben.
In het geheim zal ik toch iemand anders zijn.
In het geheim zal ik me schuldig voelen.
Aangekomen bij het huis
De taxi rijdt de oprit op en we stappen voor het huis uit. Nadat mijn vader de betaling heeft afgerond en de taxichauffeur tevreden wegrijdt toetst hij een code in. Een luid gezoem komt van de poort vandaan en het hek glijdt met een niet al te langzaam tempo open. Het huis is groter dan het vorige en minder modern. We lopen naar de grote voordeur en achter me hoor ik mijn zusje met d'r voeten over de betonnen tegels sloffen ''misschien is het handiger als je je voeten optilt, zo gaan je dure schoenen minder snel kapot'' zeg ik iets te geïrriteerd. ''is het weer die tijd van de maand?'' vraagt mijn broer met een half opgetrokken wenkbrauw. ''Pardon? Wat een onnodige opmerking!'' roep ik boos terug. ''Genoeg! We zijn nog maar 1 seconden hier en nu begint dat irritant gekibbel al? Als dit zo doorgaat zullen jullie er vooral spijt van hebben.'' waarschuwt mijn moeder ons. We passen alle drie ons gedrag aan en houden onze monden voorlopig dicht.
