[SF] Moonset #GGAD

Moonset

คืนเดือนมืดนับเป็นช่วงเวลาที่น่าหวาดกลัวของใครหลายคน

บ้างก็ว่าเป็นคืนที่อสุรกายที่เร้นกายจะเปิดเผยตน

บ้างก็ว่าเป็นคืนที่แสดงถึงการดับหายไปของแสงสว่างในชีวิต

หากแต่ที่จริงแล้ว การลี้หายไปของดวงจันทร์นั้น เป็นเพียงแค่การหลีกทางให้ความเงียบได้มีบทเอกบ้างเพียงชั่วครั้งคราว ในช่วงเวลาเพียงแค่ยามตะวันลับฟ้า เปิดทางให้หมู่ดาวได้เปล่งแสงอันจ้อยร่อยน้อยนิด แม้จะมากปริมาณแต่หาได้สู้ความสว่างจากดวงจันทร์เพียงหนึ่งเดียวไม่

นั่นจึงทำให้คืนเดือนมืดนั้นเงียบสงัด และมีเพียงสีดำอันขุ่นมัวเท่านั้นที่เร้นกายอ้อยอิ่งอยู่ในห้วงอากาศ

แต่ในขณะเดียวกัน ความมืดก็เป็นวัตถุชั้นดีที่เหมาะกับการอำพรางตัวในการทำบางสิ่งที่มิอาจทำได้ภายใต้การจับจ้องของดวงตะวัน

เสียงฝีเท้าย่างกรายท่ามกลางชั่วยามอันเงียบสงัด

แอ๊ด....

ประตูบานเก่าซอมซ่อถูกผลักเปิด เจ้าของฝีเท้าเยื้องย่างเชื่องช้าเข้ามาภายในบริเวณอับชื้น กลิ่นสาบของไม้เก่าทีผ่านร้อนผ่านฝนมาหลายสิบปีลอยอวลมาเตะจมูก เขาย่นหน้า ยกมือขึ้นมาปิดจมูกพลางเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหาต้นตอของบางอย่าง

บางอย่างที่ชักนำเขาให้มาสู่ที่แห่งนี้

"มาแล้วเหรอ อัลบัส"

ชายเจ้าของชื่อหันขวับไปตามเสียงเรียก แล้วจึงได้พบกับอีกตัวตนหนึ่งที่ยืนตระหง่านอยู่ไม่ไกลจากเขานัก พลังเวทอันกล้าแกร่งถูกใช้ในการอำพรางตนเสียจนเขาไม่นึกเอะใจถึงการมีอยู่ของอีกฝ่ายในคราแรก

"กรินเดลวัลด์"

"หึ...อยู่ห่างกันนานซะจนไม่เรียกชื่อจริงกันแล้วหรือ" อีกฝ่ายยิ้มมุมปาก แสร้งทำท่าทีทอดถอนใจ