Kara Büyücü

2. Bölüm

2. Bölüm

Ve böylece Diana ile beraber bekçimle ilk tanıştığım yere gittim. O zamanlar henüz kara büyücü bile olduğumu bilmiyordum. Gerçek gücümün farkında değildim. Ama devlet bunun farkındaydı ve beni bulmak için herşeyi yapacaklardı. Geçmişimi öğrenmemden, ailemin kimler olduğunu farketmemden korkuyorlardı. Bu yüzden çeşitli riskler alarak öldürdükleri büyücülerden çaldıkları gücü tek bir bekçiye aktardılar. Aslında büyü çalmak yasalara aykırı ve cezası ölümdür. Ama yasaları onlar koyuyor öyle değil mi? Herneyse hikayemize devam edelim.

Tamam bu son diye kendime söz verdim. Bir daha bir gün içinde asla bu kadar çok büyü yapmayacaktım. Burnumun kanaması durdurak bilmiyordu. Kendimi toparlayıp nereye ışınlandığımıza baktım. Bir lokantanın önündeydik neyse ki çok fazla insan yoktu. Kimse aniden oracıkta belirdiğimizi farketmemişti.

"Hala ayakta duracak gücü bulmana şaşırdım daha önce hiç bu kadar fazla büyü yapıp sonra ışınlayıcıyı çalıştırabilen birini görmemiştim."

"Şimdi depoya inmemiz gerekiyor"-küçük bir not depo büyücülere yardım etmek için kurulmuştur. 27 bölgenin hepsinde bulunur depolar.-

"Tamam beni takip et." Diana bir zamanlar burada yaşıyormuş. Fakat ailesi hayatının tehlikede olduğunu farkedince aile yadigarı olan ışınlayıcıyı ona vermiş ve kaçmasını istemişler. O da aceleyle ilk düşündüğü bölge olan 13. Bölgeye ışınlanmış. Tabii biz de orada karşılaştık, onun hayatını kurtarmıştım. Bu düşüncelerimden hemen sıyrılıp dikkatimi ona verdim.

Lokantanın önünden ayrılıp dar bir ara sokağa girdik. Diana duvarın yanındaki çöp kutusunu yana itti. Yerde bir kapak vardı. Kapağı açmak için büyü gücü gerekiyordu. Diana kapağı dikkatle tutup odaklandı, kapının arkasındaki kilitlerin açıldığını belirten bir gıcırtı duyuldu. Paslı kapıyı kaldırdı ve geçmem için bana öncelik verdi.

İçerisi karanlıktı ve küf kokuyordu. Işıklar yandı.

"Hoşgeldiniz, size nasıl yardım edebilirim?"bu bir kadın sesiydi sesinden heyecanla karışık bir şaşkınlık duyuluyordu.

"Öhöm...bize birkaç günlük kalacak yer lazım"

"Peşinizde hiç bekçi var mı? Eğer sizi buraya kadar takip ettiyse üzgünüm bu prensiplerimize aykırı."

"Hayır peşimizde kimse yok hem olsa bile kapıyı açamayacaklardır öyle değil mi?"dedim.

Kadın tedirgin bir şekilde karşılık verdi

"Elbette giremezler."söylediği kelimelerin aksine ses tonu rahat değildi. Anlayamadığım bir şeyler daha mırıldanıp bize oda anahtarlarımızı uzattı. Anahtarı alıp odamıza çekildik.

"Hadi Kiara! Yoksa korkuyor musun? "Arkadan alaycı gülüşler ve hakaretler geliyor.

"Hayır senden korkmuyorum! Git başımdan Jayce!"

"Gitmezsem ne olur Kiara? Bana zarar mı verirsin? Büyü yaparsan asla normal bir yaşamın olmayacağını biliyorsun bekçiler seni bulup öldürecek!"dedi Jayce pis pis sırıtıp.

"Yeter artık Jayce!"ona zarar vermek istemiyordum.

"Annen ve baban seni buraya mı terk etti yoksa?Haklılar senin gibi pis bir büyücü kızım olsa ben de aynısını yapardım. Hey söylesene Kiara annen ve baban seni neden terk etti? Sen bir ucubesin!Hak ettiğin şey sokaklarda sürünmek ve acılı bir ölüm!"

"Yeter artık onlar beni bırakmaya mecburdular beni seviyorlardı."artık sadece ağlıyordum, beynimden sayısız düşünce geçiyordu. Gücümü kullanmayı istemiyordum daha önce hiç yapmamıştım. Bekçiler beni yakalardı.

"Hey senin bir hiç olduğunu biliyordum! Aa bu arada ne güzel kolye kimden yürüttün bunu? Bu sana uygun değil ver onu bana!"

"Hayır bunu çalmadım bu benim ailemden kalan tek eşyam! Bırak onu!"dedim hıçkırıkların arasından. Yetti artık.

Kolyemi Jayce'in elinden çekip beni tutan arkadaşlarını ittim.

"Bizi yenemezsin tek başına olmaz."

Gözlerimi kapatıp odaklandım. İçimdeki tüm büyü gücünü parmaklarıma yönlendirdim ve orada bulunan herkesin gölgesini hissettim. Sonra da yavaş yavaş gölgelerini emmeye başladım. Tam hepsinin işi bitmişti ki...

Bir çığlık kulaklarımı tırmaladı.