Okullar kapanalı 1 hafta olmuştu hayatım hiç heycanlı değildi.
Sadece bebeklikden beri arkadaşım olan Mert ile birlikte tv izliyoduk ve film deki hayat ile kendi hayatımızı karşılaştırıp duruyorduk,
Mert: Olum gel dışarı çıkalım babannemden farksız olduk.
Aslında Mert haklıydı Evet dedim dışarı çıktık.
Gezdik,dolaştık saat geç olmuştu Mert le yollarımız ayrıldı.
Aynı mahallede oturuyorduk onların evleri eski olduğu için yıkıldı ve başka mahalleye taşındılar, neyse saat'e baktım 11.30 du annem beni gebertecekti tabi ben korkak biriyimdir sokaktada hiç kimse yok yalnız başıma karınlık sokakta tek başıma yürümek bana göre değil.
Yürümeye devam ediyordum birden karşımdan birisi geçti pek göremedim ama onu yan komşuz Elif olduğuna emindim ayrıca hoşlandığım kız onun la daha önce hiç muhabettim olmamışdı.
İçimden bi ses onu takip et diyordu tabi o sese yenik düştüm ve takip etmeye başladım git gide yaklışıyodum
-Hey Elif nasılsın?
Dedim.
O da bana
-Git başımdan. dedi
Kalbim kırıldı diye bilirim bide sesi bi garipdi galiba boğazı şişmişdi ben tabi ısrar ettim
-Elif bu saat'de nereye gidiyorsun?diyerek omzundan çevirip bana doğru döndürdüm yere bakıyordu yumruklarını sıkıp titriyordu.
-Sen iyimisin Elif ?
+Lütfen git sana zarar vermek istemiyorum.
Elif'in yüzünü yavaşça kaldırıyordum ve
-Has******
Arkanma bakmadan bütün dua ları okuyup kaçıyordum arkama baktım beni kovalıyordu o herneyse.
Daha önce hiç bu kadar hızlı koşmamıştım.
