Gece iki sularında odasının kapısından gelen kıpırtıyla yastığının altına sakladığı bıçağı sıktı.
Adım sesleri yaklaşıyordu.
Katilinin adım sesleri ona bir ölüm marşını fısıldıyordu. Sırtı dönük olduğu halde gözlerini sımsıkı kapadı.
Adımlar kızın baş ucunda durdu.
Katil kıyafetlerini çıkarıp kızın yorganını kaldırıp yatağa uzanıp vücudunu temas ettirdi.
Monica içinden tam da şimdi diye sayıklıyordu. Şimdi bu bıçağı kavrayıp onun kalbini göğsünden çıkarmalıydı.
Katil irin kokan ellerini kızın vücudunda gezdiriyordu.
Kız ilk kez ölmek yerine öldürmek istedi.
Bıçağı çıkaracağı sırada odada acı bir inleme yankılandı ve vücudunda ki eller geri çekildi.
Monica korkudan dakikalarca yerinden kıpırdayamadı. Titreyen ellerinde ki bıçağı sabitleyip arkasını döndü.
Ashley elinde ki bıçakla katilin şahdamarını yarmıştı. Hastalıklı bir şekilde kafasını ileri geri sallayıp Monica'ya ilerleyip sarıldı kardeşine.
-"Özür dilerim, daha önce yetişemediğim için özür dilerim."
...
Finali anlamamış olabilirsiniz;
Ashley Monica'nın ablası.
Katil diye bahsettiğim kişi ise üvey babası.
Monica benim içimdeki küçük hırpalanmış kız çocuğu tarafım. Susmaması gereken her şey de susmuş olan tarafım. Monica
Küçük yaşından itibaren yaşadığı bu travmatik olay ve beraberinde insanların ön yargılarını gören biri. Onun hislerini anlamadan dinlemeden kafalarında kurduları her şeyle onu yaralayan insanlara karşı susmayı tercih etti benim minik kızım.
Onun hikayesi buydu, o benim aklımda hep güzel kalacak dizinde kalsın🖤
Ve arkadaşlar
Başınıza gelen şey
Ne kadar kötü
Olursa olsun
Susmayın!
