Mono No Aware | TaeKook

|Yeni Kararlar

Yalnızlık neydi ? İnsanlar neden yalnız kalmaktan korkarlardı ? Aslında, yalnızlığı sevmek ve yalnız kalmak birbirinden apayrı iki kavramdı. Yalnızlığı sevdiğini söyleyen insanlar bile, yeri geldiğinde kendilerine tutunacak bir dal ararlardı. Tıpkı Taehyung'un kendine yıllardır sığınacağı bir dal araması gibi...

Yalnızlık, insanların fani hayatlarında başına gelebilecek en büyük lanet olabilirdi. Evet, bu bir lanetti. Yaşamı güzel ve katlanılabilir kılan şey anılarımızdı ve bu anıları oluşturan temel etken ise insanlardı. Etrafımızda insanlar olmadan yaşıyor olsaydık eğer, hayatımız nasıl anlam kazanırdı ki ?

Ne yazık ki, Taehyung bu konuda oldukça şanssız bir kişiliğe sahipti. Hayat ona acımasız tarafını, o oldukça ufak yaşlardayken göstermişti. Kendi ayaklarının üzerinde durması gerektiği gerçeği ve bunun vermiş olduğu yük, omuzlarına oldukça erken bir yaşta yüklenilmişti.

Kırılgan bir çocuktu. Sevgi eksikliği yaşıyor olduğu su götürmez bir gerçekti ve etrafında, içindeki eksiklikleri doldurabilecek tek bir kimsesi bile yoktu. Annesi ve babasını kaybedeli uzun yıllar oluyordu ve bu süre içerisinde teyzesiyle birlikte yaşamaya başlamıştı.

En azından reşit olana kadar onunla kalması gerektiğini biliyordu, buna mecburdu. Teyzesini çok seviyordu fakat her geçen gün, ona yük oluyormuş gibi hissetmesine engel olamıyordu.

Teyzesi bugüne kadar onu güzel bir şekilde yetiştirmiş, elindeki imkanlarla ona hep en iyisini vermeye çalışmıştı. Fakat hayatının sonuna kadar bu şekilde yaşayamayacağını da biliyordu Taehyung. Teyzesi ona ailesinin yokluğunu hissettirmeden büyümesini sağlarken, kendi hayatından büyük fedakarlıklar etmişti. Onun yaşındakiler düzenli bir hayata ve mutlu bir aileye sahiplerdi genelde. Onun hayatının odak noktası ise, ablasını kaybetmesiyle birlikte Taehyung olmuştu.

Kendi yaşıtlarıyla kıyaslamak gerekirse, genç çocuk onlardan birçok yönüyle daha farklıydı. Sosyal bir kişiliği olduğu söylenemezdi. Normalde, gençler okula gittiklerinde arkadaşlarını görecekleri için sevinirlerdi. Ne yazık ki Taehyung'un etrafında 'arkadaş' olarak adlandırabileceği kimse yoktu. Diğer çocuklar, onun bir ailesi olmaması yüzünden onunla arkadaşlık etmek istemiyorlardı. Eskiden olsa, sırf bu yüzden oturup ağlayabilirdi. Ailesini kaybettiği ilk zamanlarda, bu konuda oldukça sıkıntı çekmişti fakat zaman geçtikçe insanların düşüncelerini değiştiremeyeceği gerçeğini yavaş yavaş idrak etmeye başlamış ve olayları akışına bırakmıştı.

Zor bir durumda kaldığında sırtını yaslayacak bir ailesinin olmaması, onun için fazlasıyla yakıyordu fakat Taehyung bile, kimsesiz olmayı artık etraftaki insanlar kadar sorun etmiyordu. Alışmıştı çünkü, alışmak zorundaydı.

Acı bir gerçekti belki ama hayat, aldıklarını ne yazık ki geri vermiyordu. Bu yüzden güçlü olmak zorundaydı. En azından geleceğinin güzel olacağı garantisini kendine verebilmek için, ayakları üzerinde durmayı öğrenmesi gerekiyordu.

Kendince birtakım kararlar vermişti. Bunların en başında ise, reşit olduğu gün şu an yaşadığı evden gitmek geliyordu. Teyzesine minnettar olduğunu milyonlarca kez dile getirebilirdi ama hayatının sonuna kadar onun yanında bir sığıntı gibi hissedip, yaşamak ve onu daha fazla yormak istemiyordu.

En çok istediği bir diğer şey ise, aile duygusunu tam anlamıyla yaşayamadan anne ve babasını kaybetmesinden ötürüydü. Taehyung, kendine tutunacak bir dal arıyordu ve henüz genç yaşına rağmen çok iyi biliyordu ki, bu hayatı yaşanılır kılabilen en büyük sebep, insanın onu seven bir ailesi olmasıydı.

Bu yüzden karar vermişti. Kulağa delilik gibi geliyor olabilirdi ama hayatında bir kez olsun, risk almak istiyordu. Bir sürü araştırma yapmış ve sonunda bir işe girip yarı zamanlı olarak çalışmaya başlamıştı. Uzunca bir süre çalışmaya devam etmiş ve para biriktirmişti. Biriktirdiği bu para ile ise yurtdışına gitmeyi planlıyordu. Gözü korkmuyor muydu ? Elbette ki korkuyordu ama hayatını değiştirmeye bir yerden başlaması gerektiğini de biliyordu.