Sevgili Günlük

.............

Bu kadar gerçek olmamalıydım sevgili günlük.
Keşke sahte olmayı başarabilseydim.
Keşke 'seni seviyorum' derken içimden nefret edebilseydim.
Keşke her şey çok iyiymiş gibi yapabilseydim.
Hepsi benim hatam.
Bağlanmak...korkmak?
Böylesi yağmurlu günlerde,
şemsiyeye ihtiyacım var.
Birisi lanet bulutlara ağlamanın fayda etmediğini söylemeli!
O zaman niye süzülüyor damlalar?
Niye fayda olmadığı halde ağlıyorum?
Bunun derinliği,bütün tabulardan uzakta duruyor.
Çok karmaşık?
Sevinmelisin bunu açıklayacağım çünkü Bugün gözlerimden akan her damla için bir cümle yazcağım.
Şöyle ki,hem çok cevabım var,hemde hiç cevabım yok.
Yaşadığım hayattan bir şeyler almaya çalışıyorum ama benim verebildiğim hiçbir şey yok.
İçimdeki tüm umutlar öldü, geriye vahşi ve kuduz bir köpek kaldı.
Kişisel zevklerimi oluşturan her parça,
benim üzüntülerimi büyütmeye yarayan şeyler haline geldi.
Bu acı gerçeği farkedince insan kendi hayatına son vermeyi istiyor işte!
Ama...unuttun mu sevgili dostum?
Ben korkak bir aptalım.
Özür dilerim,
çok dağınığım...
yazdıklarım da dağınık bu yüzden.
Hımmm...
Hataları bilerek ve isteyerek yapıyorum aslında,
onlarda beni yargılamaktan asla çekinmiyor.
Umursamadığımı söylesem bile,
koca bir cehenneme dönüştü hislerim.
Ama yine de,yaşamak istiyorum.
Çünkü delicesine korkuyorum.
Yalnızlık beni,beni çok korkuyor.
Sahteliğe bile ihtiyacım var,
görüyorsun acizliğimi....
Cesurum ben!
Yaşamayı isteyecek kadar cesur!
Renksizliğin içindeki tüm renkleri görebilecek kadar cesurum...
Gökkuşağına,siyah olmak isteyecek kadar cesurum.
Bu...
Kişiliğimdeki bu zıtlıklar birbirini iyileştiren iki yara gibi.
Ama tuhaf olan,ikiside kanıyor.
Bileğimdeki sızı
yazmamı engelliyor günlük,
Oysa hâlâ ağlıyorum.

ຮນ💭