Wtedy, odłożyłam telefon w nadzieji, że dotrze do mnie wiadomość od niego. Mogłam tak siedzieć i siedzieć i chyba nie doczekałabym się. Więc wyszłam przez okno z grobową miną i opadającymi na moją twarz nie rozczesanymi blond włosami.
Zeskoczyłam z parapetu i ruszyłam wzdłóż pustej ulicy. Stanęłam przed pięknym białym domem z drewnianą werandą i wyciągnęłam z kieszeni telefon. Wybiłam numer i czekałam na odbiór słuchawki. Po trzech próbach dodzwonienia się, zrezygnowałam i zawróciłam w stronę domu. Kiedy juz miałam chować telefon do kieszeni mojej czarnej bluzy, wtem oddzwonił do mnie wybrany wcześniej numer. Kiedy odebrałam usłyszałam tylko
-Już do reszty cie pojebało żeby dzwonić do mnie o tej godzinie?
-Grzeczniej, martwiłam się ćpunie.
-ha ha, już Ci mówiłem żebyś mnie tak nie nazywała kretynko. No dalej coś jeszcze chcesz?
-Jesteś dziś wyjątkowo uprzejmy wiesz? Stoję pod twoim domem wyłaź.
-Dobra, Dobra, czekaj tam dzido.
Kiedy wyszedł do mnie, rzuciłam się na niego i obdarowałam pocałunkami. Kiedy już się ode mnie oderwał spoważniał i powiedział że musimy porozmawiać.
Spojrzałam na niego jak na Idiote I spytałam o czym.
Odrzekł "o nas" jakby to było oczywiste.
Usiedliśmy razem na schodach i zaczął.
-Nie bede owijał w bawełnę, nie chce już tego ciągnąć, nie chcę być z Tobą, to nie ma sensu nie pasujemy do siebie.
Moje oczy się przeszkliły A ręce zaczęły trząść.
-J-jak to? To n-nic dla Ciebie nie znaczyło? Te miesiące spędzone razem? Nic nie znaczyły?
-Wiesz o co mi chodzi nie chce mi się dłużej z Tobą użerać. Sorry
Wstałam i nie oglądając się za siebie szybkim krokiem ruszyłam w stronę domu. Przez całą drogę wypłakiwałam słowa i przeklinałam jego imię.
*
Minął tydzień, dwa.. Czy zapomniałam? Nie. Ale czy czuję ból? Nie. Czuję się normalnie. Nie czuję pustki, jak wcześniej myślałam. Jest po prostu, tak samo.
