LONELY [YOONMİN]

[6]

6.gün

Yoongi bunu söyledikten sonra, koşarak uzaklaşmıştı. Jimin yavaş adımlarla eve girip camın önüne geçti.

Dilsiz olup olmaması önemli değildi. Belli ki yalnızdı. Ama onunla arkadaşlık edebilirdi. Eksiklerine bakmazdı o. Kalbine bakardı. Her şeyden önce gözlerine...

Onunla yaşayabilirdi Jimin. Yavaşça inip kapının önüne çıktı. Bir süre sonra Yoongi geldi. Jimin'i görünce geri dönmek istedi ama pes etti.

Kapının önüne geldi. Gözlerinin içine baktı. Jimin ona gülümsedi.

'Beni duyabiliyorsun değil mi?'

Kafasını salladı Yoongi.

'Benimle yaşayabilirsin. Yalnızsın sanırım.'

İşaret diliyle cevaplıyordu Yoongi.

'Bana acıyorsun sen de diğerleri gibi.'

Jimin gözlerini büyütüp kafasını iki yana salladı.

'O zaman bana güvenip nasıl evine davet edebiliyorsun? Ya kötü biriysem?'

'Güvenilirsin. Gözlerinden anladım. Kalbinden de. Gözler kalbin aynasıdır.'

'Çok kitap okuyorsun'

'Nereden biliyorsun?'

'Çünkü seni seviyorum'

'Sevmek? Daha önce hikayelerde duymuştum. Normal hayatta da duydum. Ama sevebileceğim kimse olmadı benim. Bana öğretir misin?'

Yoongi'nin gözleri doldu. Ve oradan uzaklaştı. Jimin bir şey diyemedi.

Lonely...