İçimde nedenini bilmediğim bir heycan var. Mutluyum. Uzun bir aradan sonra ilk kez mutluyum. İlk kez söylenerek uyanmadım en sevdiğim şarkıyı söyleyerek kalktım. Kendimi çok enerjik hissediyorum. Yanımda duran telefonuma baktım her zamanki gibi sıkıcı mesajlar vardı. Hiç birisine cevap vermedim.
Kalktım yataktan mutfağa gidip kendime yiyecek bir şeyler hazırladım. O sırada arkadaşım Esra aradı dün geceden sonra nasıl olduğumu merak etmiş. Ne kadar iyiyim desem de inanmadı yarım saat konuştuktan sonra telefonu kapattık. Mutluydum. Kendimi hafiflemiş ve rahat hissediyordum. Uzun bir ilişkiden çıkmıştım. Çok sevdiğim adam beni terk etmişti ama sanki bu durum hoşuma gidiyordu. Dün gece saatlerce ağlayan ben değildim sanki.
İlişkimiz 11 ay sürmüştü yıpratıcı ve zor on bir ay. Geride ne kalmıştı birkaç eşya ve bolca anı. Sevmiştim ama sevilmemiştim. Şimdi bunların sırası değil diye düşündüm , hazırlanıp evden çıktım. Dokuz kedili kadın olmak gibi bir amacım yoktu sonuçta. Telefonumu kapattım. Gelen ''Yeni duydum canım çok üzüldüm :( '' mesajları sinirlenmeme yol açıyordu. Güçlüydüm daha doğrusu güçlü olmak zorundaydım.
Hava kararmaya başladı İzmir'in havasına hiç güven olmuyordu. Ama ben alışkındım. Taktım kulaklıklarımı yağmurda ıslanarak yürümeye başladım. Çalan şarkı bizim şarkımızdı. Az önceki neşem kalmadı. Hep öyle olurdu zaten ne zaman onu hatırlasam keyfim kaçardı , mutsuz olurdum.
Sevmek hep acı çekmek mi ? Eğer öyleyse ben almayım .Kimseyi sevmeden de mutlu olurum herhalde. Önümde yağmurda ıslanan sevgili çiftler vardı. Mutluydular. Biz hiç onunla mutlu olmamıştık. Canım yanarken nasıl mutlu olabilirdim ki ? Beni sevmediğini bildiğim halde seviyorum yalanlarına inanarak mutlu olunmuyordu. Gülümsesemde için acıyordu. Elimden gelen tek şeyse bende seviyorum diyerek sarılmak oluyordu.
Şarkıyı değiştirdim daha fazla onu hatırlamak istemiyordum. Yürüdükçe anılarımız aklıma gelmeye başladı. Her yerde anımız vardı. Dayanamadım eve döndüm.
Daha saat dörttü dışarısı anılarımızla kaplı olduğu için dışarıya çıkmak istemiyordum. Evde tek başıma oturmakta sıkıcıydı. Bilgisayara geçtim gelen mesajlara baktım hiç birisine cevap vermek istemiyordum. Saatler ilerledikçe yokluğu daha çok belli oluyordu. Telefonumu elime aldım. Eskiden hep mesaj atardı ama şimdi gelen mesajlarda adı yoktu.
En güzeli kitaplara sığınmak diye düşündüm. Hangi kitabı okumaya başlasam içinde bir aşk hikayesi vardı , üstelik mutluydular. Birbirleriyle eğleniyorlardı. Peki ya biz diye düşündüm içimden gerçi artık biz diye bir şey yoktu o ve sevgilisi vardı. Sevdiği kız , hep olmak istediğim yerde artık bir başkası vardı. Neden ben değil de o kızdı , güzel miydi , çekici mi neden ? Ayrılalı çok az olmuştu ama şimdiden sesini çok özlemiştim. Kokusu geldi aklıma , neden bitmişti ki , neden gitmişti..
Bu şehir, bu insanlar hepsi onu hatırlatıyordu ve ben kendimi bu kadar güçlü hissetmiyordum. Yoruldum. Bende insanım benimde duygularım var. Dayanamıyorum artık. Onu istiyorum. Kalbimin sahibi nerdesin ? Yetmedi mi canımı yaktığın gel artık üzme daha fazla bu kalbi...
EZGİ
