''Selam ben Ada.'' dedi yanıma tanımadığım kız.Saçları kızıldı fakat uçları sarıydı.Altında siyah bir şot,üstün de beyaz kolları olan siyah bi tişört vardı.Kombinini siyah bir şapka,bir güneş gözlüğü ve bilekliklerle tamamlamıştı.Giyinmeye aşık olduğu ilk bakıştan belli oluyordu.Gözlerimi çocuklardan ayırmadan ''Bende Burçin.'' dedim.Oda yanıma kurulup çocuklar izlemeye başladı.
''Evime giderken görüyorum seni,hergün burda oturuyorsun.Merakıma yenik düşüp tanışmaya karar verdim.'' dedi.
''Her gün gelip onlara izlerim.Baksana ne kadar mutlular değil mi? Büyüdüklerinde acı çekiceklerinden bir haberler.O kadar masum ve durular ki.Oyunlarını ilerde üzüntü içinde boğulucaklarını bilmeden oynuyorlar , eğleniyorlar.Onları izlemek kısa bir zaman dilimi için geçerli olsada mutlu olmamı sağlıyor.Yaşadıklarımı küçükken ki mutluluğumla değiştiriyorum onları izlerken.Gerçekten iyi geliyor sende denemelisin.''
''Neler yaşadığını sorarsam anlatmazsın değil mi?''
''Anlatamam.''
1 hafta sonra
Adayla tanışalı 1 hafta oldu.Hergün park da bana eşlik etmeye başlamıştı.Telefonlarımızı almıştık ihtiyacım olduğunda arayabileceğimi söylemişti.Aslında Zeynepten sonra arkadaşım olucağı düşüncesi hep saçma gelirdi.Ama oldu işte.Zeynep..kuzenim,bu halde olmamı sağlayan kişi.1 ay önce benimle bütün irtibatını kesmişti.Herşeyimi anlattığım,güvendiğim,en çok sevdiğim kişiydi o.Beni yanlız bırakmasının nedenini hatırladıkça boğuluyorum.Babamdan öylesine nefreti ediyorum ki.
''Kızını da nasıl yetiştirdiysen suratımıza iğrenerek bakıyor.''
Yine lanet kavgaları başlamıştı.Kulaklarım artık bu bağrışmalara alışmıştı.
''Kızını da al siktir git bu evden.''
Artık dayanamayacağım.Annem ona böyle davranmasına nasıl izin verirdi? Hızlıca kapıdan çıkıp salona geldim.Annemin kolunu sıkıca kavrayıp sürüklemeye çalıştığımda o yerinde duruyordu.Eliyle gözlerini kapatmış ağıyordu.
''Anne ne dediğini duymadın mı yürüsene.'' diyip tekrar sürüklemeye çalıştım.
''Burçin.'' dedi yalvarırcasına.
''Ne anne ne? Ettiği hakaretler yetmedi?'' dediğim sırada babam denilen o adinin odasına gittiğini gördüm.
''Kızım gidemem.''
''Ne demek gidemezsin!'' dediğimde sesim çok yüksek çıkmıştı.Elinin tersiyle gözyaşlarını sildi.
''Burda kalmalıyım.Git Burçin başının çaresine bakabilirsin.''
''Öyle mi?''
''Öyle.'' dediğinde kendimi dışarı attım.O kelimelerin annemin ağzından çıktığına inanamıyorum.Ben tek başıma napardım? Hiç kimsesi olmayan ben nasıl başımın çaresine bakabilirdim? Şuanlık aklıma gelen tek kişi Adaydı.Bana her zaman yardım edebileceğini söylemişti.Telefonumu çıkarıp numarasını tuşladım.
''Alo?''
''Alo Ada ben Burçin''
''Biliyorum.Efendim Burçin bir şey mi oldu?''
"Gelince anlatabilirim.Bu gecelik kalıcak bir yere ihtiyacım var.Lütfen.''
''Hiç sorun değil adresi mesaj atıyorum,görüşürüz."
"Çok teşekkürler görüşürüz" diyip telefonu kapattım.1 dakika içinde Ada adresi mesaj atmıştı.Taksiye binip adresi tarif ettim.Bundan sonra nasıl olucaktı? Hayatıma nasıl yön verecektim.Kimse tarafından istenmiyorum.Zeynep,annem hatta adi babam tarafından bile.Düşünceler beynimi öylesine tırmalıyor ki kafamı söküp atmak istiyorum.Bir iş bulacağım kesindi.Bankada birikmiş bir miktar para vardı bir süre onla idaire ederdim.Bu duruma nasıl gelmiştim? Kime bir zararım olmuştu ki? Hem olaylar karşısında en masum olan hemde en çok canı acayan taraf ben olmuştum.Nefes almak her geçen gün benim için daha da zorlaşıyordu.Zeynep o lanet olayı anlattığından beri korkuyla yaşıyorum.İnsan babasından bir şey yapıcak korkusuyla uykuya dalar mı? Ben o durumdayım işte.Her gece benim için zehirdi.Taksici arabayı durduğunda parayı uzatıp dışarı çıktım.Siteyi andırır cinsten bir binaydı.Etrafa göz gezdirdiğimde çoğu evin öyle olduğunu gördüm.Apartmanın kapısını ittirdiğimde açıldı.Telefonumdan adresi tekrar kontrol ettiğimde 3. Kat yazıyordu.Merdivenlerden nefes alıp vererek çıktım.Kapının önüne geldiğim de içerden bağırma sesleri geliyordu.
