abandoned body, taekook

μηδέν

yalnızdı, yine.

o gittiğinden beri toparlanamamış, eski neşeli haline dönememişti. yüreği parçalanmıştı ve yatağında uzanıyordu. üç yıl önce gitmiş ve geri dönmemişti canından çok sevdiği. o da üç yıldır düzelememişti. çevresindekiler ilk başlarda endişelenip yanında olsalar bile zamanla pek kimse kalmamıştı.

gidişinin bir sebebi yoktu, diye düşünüyordu. güzel bir ilişkileri vardı ancak o bir anda ortadan kaybolmuş ve terk edilmiş bir halde bırakmıştı. esmer tenini hatırlıyordu, yaz sıcağında parlar güneşe meydan okurdu. ilkbaharda çiçeklerden bile güzeldi gözleri, bakışları ile insanın kendini değerli hissetmesini sağlardı. kışın gülüşü ile ısıtırdı kalbinizi, sıcacık ederdi. fakat üç yıl önce sonbaharda oradan oraya savrulan kurumuş yapraklara, yaprakların gidişi ile çırılçıplak kalan ağaçlara çevirmişti en sevdiğini.

yine yatıyordu yatağın sol tarafında, sağ kısım onun yeriydi ve o gittikten sonra da hiç dolmamıştı yeri. soğuk havada üzerine bir battaniye bile örtmeden yatıyordu. gerek duymuyordu ki, onun gidişi ile kalbi üşümüş, buz tutmuştu. bedeni üşüse ne olurdu sanki?

ağlamaktan güçsüzleşen bedeni,gelişmiş kaslarını saklıyordu. hasta olsa bile her türlü tedaviyi reddetmişti. morluklar uykusuzluk nedeni ile de kendini belli etmişti, aylardır ağlamaktan kızaran gözlerde. zayıflamıştı, o yokken yiyemiyordu ki bir lokma bile. vücut direnci düşmüştü, ağrı kesiler ile baş ağrısını avutmaya çalışıyordu sabahları, bu sabah da olduğu gibi. eskiden olsa tel tel parlayan saçları, şimdi bakımsızlıktan kırılmış ve yıpranmıştı. her gece kendine gelmek amacı ile aldığı duşlar sayesinde en azından yağlanma yaşamıyordu. ki o duşlarda işe yaramıyordu kendisine gelmesi konusunda. ruhu ölmüştü onun, vücudu ölse ne olurdu ki?

 en kötüsü ise hala ona aşık olmasıydı. deli gibi seviyordu onu, her gün canı yanıyordu. acısı da, özlemi gibi her gün, her saat, her dakika, her saniye artıyordu çünkü. 

onu istiyordu, başka kimseyi değil.

yeni doğmuş bir bebeğin annesine muhtaç oluşu gibi muhtaçtı işte ona. yanında olsun istiyordu, yine saçlarını okşamak, yine uykusuz kaldıkları gecelerde sırf sevdiği kolayca uyusun diye o kucağında iken şarkı mırıldanmak istiyordu. tek yapabildiği ise bunların yeniden olmasını dilemekti, hayal etmekti. kavuşmaları o kadar imkansız olmaya başlamıştı ki artık, rüyalarında buluşmalarına bile razı oluyordu.

kokusu yine burnunun ucunda olmasa bile, bir zamanlar oluşu için teşekkür ediyordu. ama tanrıya değil, yalnızca sevdiğine minnettardı. tanrı da kimdi? bazılarının görüşünce, onun sayesinde kavuştukları iddia edilse bile; sonuçta onları ayırmıştı. inanmak istemiyordu var oluşuna. eğer olsaydı neden aciz kullarının şu sikik kısa hayatlarında ayrı kalmalarını neden istemişti ki? tanrılar kusursuz olmaz mıydı? en büyük hatayı onları ayırarak yapmıştı.

tek pişmanlığı o gece uyumuş olmasıydı. ne vardı sanki her gece olduğu gibi o gece de izleseydi, kendisine ait olanı? o zaman gitmezdi belki. neredeydi şimdi o kendisine ait olan? şimdi kime aitti? kimin yanındaydı ya da yanında biri var mıydı? birine sahip olacak kadar iyi miydi? o, hala var mıydı ki? sonsuzluğun dipsiz kuyularında boğulmuş muydu? 

en kötü ihtimal de buydu genç adam için, sevdiğinin ölmüş olması.
belirli değildi ki ne durumda olduğu, bilmiyordu ki. onlar çoğu konuda birbirlerinin ilki olmuşken, o son anlarını yaşamış mıydı?

hala sağ ise, düşünüyor muydu ki genç adamı? o da özlüyor muydu? o da özlem duygusu ile yanıp kavruluyor muydu?

yataktan kalkıp uyuşuk adımlarla mutfağa ilerledi. aç mıydı? emin değildi. aç ise bile hissetmiyor gibiydi genelde. yine de bir şeyler yemeli ve onun geri dönme ihtimalini göz önünde bulundurup onu karşılamak için yaşamaya devam etmeliydi.  çünkü unutmadı ki "ayrılık bir başlangıçtı; belkide geriye dönüş. bazende güneşin doğuşuydu." 

-

selam,

ağır depression içeriyor, taslakta bulunan bölümleri yazarken gözlerim doldu bazı yerlerde.

okunmasını umuyorum.

hoşçakalın.

♡

📼 300521