"Baba, lütfen defteri bana ver."
"Yapamam. Bu defter giderse o da gitmiş olacak..."
Jisung dizleri üzerine çökerek babasının ellerini tuttu. Onun deftere odaklanmış gözlerine bakmaya çalışırken yeniden konuştu.
"Yıllar oldu. Babam gideli yıllar oldu zaten baba."
Babasının sinirle bakan gözleri birden kendisini bulunca ağlamak istedi Jisung. Onu böyle görmek kendisini de mahvediyordu.
"Böyle söyleme Jisung. Seni duyarsa üzülür."
Jisung derin bir nefes alıp bakışlarını kaçırdı.
Yine aynısını yapıyordu babası.
"Bir şeyi kabullenmeyince, o şey gerçek olmaktan vazgeçmiyor. Babam böyle yazmıştı mektubunda."
Yeniden Jeno'nun ellerine uzandı ve bu sefer az öncekinden daha sıkı bir şekilde tutundu.
"Tek sahip olduğum sensin. Bana bir iyilik yap, kabullen artık baba."
Jeno'nun gözlerinden yaşlar akmaya başladığında oğlu çoktan sarılmıştı boynuna.
"Babam yok artık. Bunu kabullenmek zorundayız."
İkisi birbirlerine sarılıp saatlerce ağladılar.
Jisung, yıllar önce kaybetmiş olduğu ailesinden birini geri kazanacağı için ağlıyordu.
Ve Jeno, oğlunu üzdüğü için ve asla aradığını geri getiremeyeceği için ağlıyordu.
Hâlâ, yıllar geçmesine rağmen hâlâ, Jaemin'e ihtiyacı vardı.
Hep olacaktı.
"Babam seni seviyor..."
