DEĞİŞİK

Farklı olmak, bazen de insanın istemeden üzerinize yapışan bir özelliktir. Fark yaratmak için çırpınanların aksine, normal bir insan olmayı, tüm arkadaşlarım gibi normal bir yaşamımın olmasını yeğlemiştim oysa ki ben hep. Sırf farklılığımı saklamak için ise, arkadaşsız yaşamayı tercih etmiştim.  

Bıkkınca iri yapılı bekçimiz Tom amcayı sahte bir gülümsemeyle geçiştirip okul kartımı okutarak, koskoca demirleri kalçamla ittirip içeri giriverdim. Derince bir nefes alarak pazartesiden ne kadar nefret ettiğimi bir kez daha hatırladım. Ve dönemin ilk gününden de öyle. 

İlk dersimin edebiyat olduğunu öğrendikten sonra, derince bir iç çektim. Edebiyat dersini hiçbir zaman sevmemiştim. stemeye istemeye ayağımı upuzun koridorda sürürken daha şimdiden okulun ne zaman biteceğine dair içimden hesaplamalar yapıyordum. Edebiyat sınıfına yol alırken morgun önünden geçtiğimde bu koridoru neden bu kadar karanlık ve sessiz bıraktıklarını aklım almıyordu. Morg zaten var, bir de sessizlik bu tarafın korkunçluğuna korkunçluk katıyordu. Kasıla kasıla ve iri adımlarla ilerlerken, küçük bir tıkırtı çekti dikkatimi. Derince nefes alıp adımlarımı daha da hızlandırdığım sırada fısıldamalar kulağımı doldurunca olduğum yerde duraksadım. Ağırlığımı sağ bacağıma vererek sesleri pür dikkat dinlemeye başladım.

"Biraz önce olanları unut. Biz hiç tanışmadık. Ve ben yeni çocuğum." Erkeksi ses kulaklarımı doldurduğunda, yavaş yavaş biraz daha ilerledim ve duvara yaslanmış kızla birlikte olan çocuk görüş alanıma girdi. Sesin sahibi çocuk olmalıydı. Birkaç saniye sonra kızın gözü kapandı, ve birden açıldı.  

"Sen kimsin?" Diye soruverince çocuk terleyen elini kotuna sürterek derince bir nefes verdi ve kızcağızı orada bırakacakken gözüne ben takıldım. Bana doğru ilerleyeceğini anladığım sırada hızlı hızlı uzaklaştım ordan ve sınıfıma girdim. Biraz önce bana benzeyen birini mi bulmuştum cidden?