[Zhenhun] A Day in Life of Weilan Family (วันหนึ่งๆของครอบครัวเว่ยหลัน)

เรื่องสั้นจบในตอน

ʕ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ

จ้าวอวิ๋นหลานฮัมเพลง ♪('ε｀ ) ปากคาบอมยิ้ม เขาพึ่งกลับมาถึงหน่วยสืบสวนพิเศษและพบว่า เสิ่นเวยกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องโถง สต๊าฟคนอื่นน่าจะอยู่ในห้องทดลองกับหลินจิ้ง

"กลับมาแล้วเหรอ วันนี้นายทำไมเลิกเร็วจัง" จ้าวอวิ๋นหลานถามขึ้นพลางโยนกุญแจรถไว้บนโต๊ะของจู่หง แต่ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากศาสตราจารย์เสิ่น

หลันหลัน: "............."

เสิ่น: "........................."

เห็นคนที่นั่งอยู่ตีหน้าขรึม หัวหน้าหน่วยสืบสวนพิเศษก็เริ่มรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่า สงสัยจะงานเข้า Σ(-᷅_-᷄๑)
พอเดินเข้าไปใกล้ เสิ่นเวยเอ่ยเบาๆด้วยเสียงเรียบเย็น

"ชั้นรอคอยนายมา 10,000 วินาที   หวังว่านายจะยังจำสัญญาของเราได้..."

เหงื่อบางๆปรากฏบนหน้าผากของจ้าวอวิ๋นหลาน แย่ล่ะสิ วันนี้.. หรือจะเป็นเรื่องที่เขาลืมไปรับต้าชิ่งที่รร.อนุบาลแมวเมี๊ยวเมี๊ยว

"เอ่อ พอดีมีคดีด่วนเข้ามา แต่ชั้นก็ให้เสี่ยวกัวไปรับต้าชิ่งแทนแล้วนี่..."
จ้าวอวิ๋นหลานค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ แบบเกรงๆ

เสิ่นเวยปรายตามอง เขาขยับกรอบแว่นหนึ่งครั้งก่อนดันซองจดหมายสีขาวมาบนโต๊ะมาทางจ้าวอวิ่นหลาน 

เสิ่น: "...👓 จดหมายจากรร.อนุบาล"

หลันหลัน: ".......!"

เสิ่น : "วันนี้มีตรวจสุขภาพที่รร. ......... ต้าชิ่งฟันผุสามซี่ "

หลันหลัน: "เอ่อ ..."

เสิ่น: "....บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าให้กินอมยิ้มเยอะ มีทั้งน้ำตาล และแป้ง มันมีผลเสียต่อลูกแมว💢" 

หลันหลัน: "เอ่อ... ก็เก็บไว้สูงแล้ว แถมรสผลไม้ด้วยนะ แต่นายก็รู้ต้าชิ่งเป็นแมว ปีนเก่งจะตาย"

เสิ่น: "ต่อไปนี้ ห้ามนายไปซุปเปอร์มาร์เก็ต หยุดซื้ออมยิ้มเข้าบ้านหนึ่งเดือน"

จ้าวอวิ๋นหลานถึงกับชะงัก อมยิ้มที่อมอยู่ในปากร่วงหล่นลงพื้น

หลันหลัน: "เดี๋ยวสิ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมนะ ชั้นก็ให้เขาแปรงฟันก่อนนอนทุกคืน!" ｡ﾟ(ﾟ'Д｀ﾟ)ﾟ｡

เสิ่น: "นายรู้ไหม! พาต้าชิ่งไปหาหมอฟัน มันลำบากกว่าส่งพวกอาชญากรตี้ซิงส่งกลับไปให้ตี้จวินเสียอีกนะ!! ตามใจจนเสียแมว.."

จ้าวอวิ๋นหลานหมดจนหนทาง จนต้องงัดไม้ตายสุดท้ายขึ้นสู้

หลันหลัน: "นายว่าแต่ชั้นตามใจลูก แล้วทีนายตามใจเมี่ยนเมี่ยนล่ะ!!! เห็นอะไรเป็นสูบกินไปหมด! จนตอนนี้แก้มยุ้ยเป็นเมี่ยนเปา(ขนมปัง) แล้ว!"

เสิ่น: "เมี่ยนเปา เอ่อ...👓 เมี่ยนเมี่ยนกำลังโต...."

หลันหลัน: "โตกะผีน่ะสิ! ตัวพอๆกับนายอยู่แล้ว"

เสิ่น: "เขาไม่ได้กินอะไรมาตั้งหมื่นปีเลยนะ...."

หลันหลัน: ".............."

ทันใดนั้นก็มีเจ้าขนปุกปุยสีดำวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ปากเล็กๆคาบโปสเตอร์มาสองใบ

"อัมอี้!อ่าอ้า! อาอิงอากอิงเออเอ้ออำแองเอเอปอี เอ๋งอี้อายอ๋องอนอินอัน อ้าอินอ่า!" (*'꒳'*)
(แปล: มัมมี๊! ดาด้า! ต้าชิ่งอยากกินเบอร์เกอร์แดงดำ KFC เห็นพี่ชายสองคนกินกัน น่ากินอ่า!)

จ้าวอวิ๋นหลานได้แต่ยักไหล่มองหน้าเสิ่นเวย พวกเขาตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่โต้เถียงอะไรกันต่อหน้าเด็ก

เสิ่นเวยลอบถอนหายใจ เขาลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือไปดึงจ้าวอวิ๋นหลานให้ยืนตาม จากนั้นก็อุ้มต้าชิ่งขึ้นมา

เสิ่น: "ดาด้าว่า ชิกเก้น ทาโก้ อร่อยกว่านะลูก... ที่มีพี่ชายฝาแฝดสองคน*
แบ่งกันทานน่ะ" (*รูปปลากรอบข้างบนนะ)

หลันหลัน: "..........." ได้แต่เดินไปสตาร์ทรถเงียบๆ
ε=ε=ε=ε=ε=ε=┌(;￣◇￣)┘

ʕ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ•̫͡•ʕ•̫͡•ʔ•̫͡•ʔ

จบจ้ะ