Sadece tesadüf

hastane

MERT

uzun süre sohbet ettikten sonra Zeynebe eve gitmesi için ne kadar ısrar etsemde kabul etmedi uykusunun geldıği gözlerinden çok belliydi fakat uyumamakta ısrar ediyordu kafasini omzuma yasladi ve konuşmaya başladı " ben bu  hastanede yapayalniz kaldim, annem , babam, ablam onları bu hastanede kaybettim ben bu hastanede anladım hayatın ne kadar acımasız olduğunu " dedi daha konuşacaktı fakat hıçkırıkları buna izin vermedi hiç birşey söylemeden sıkıca sarıldım bi süre öyle kaldık aradan birkaç dakika geçtiğinde uyuduğunu fark ettim hiç hareket etmeden kafamı kafasına yaslayıp uykuya daldım.

ZEYNEP

uyandığımda merte sarılmış bir şekilde uyuduğumuzu gördüm yavaşca kollarindan kurtulup banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım ve ardindanda kantine gidip kahvaltılık bir şeyler alıp mertin yanına gittiğimde onunda uyandığını fark ettim ve "günaydın" deyip tebessüm ettim mert  "pekte öyle sayılmaz " diye cevap verdi ne diyeceğimi bilemedim ve hemen konuyu değiştirip " bak sana ne getirdim" deyip yan taraftaki sandalyeden tepsiyi alıp merte gösterdim " canım istemiyo" diye mızmızlandi ama bana işlemez "ya kendin yersin yada ben yediririm" diye cevap verdim sahte bir şekilde gülmseyip  yemeği yemeye başladı ikimizde yemegimizi bitirdiğimizde eylüllerin bize doğru geldiğini gördük hep beraber oturduk ve doktorlardan bi haber gelmesini bekledik.

♧♧♧♧♧♧

saat akşam 7 olmuştu hâlâ durumunda bir değişiklik yoktu hepimiz acıktığımız için eylül ve kerem yemek almaya gitti.

EYLÜL

yemek almak için keremle arabaya bindiğimizde ilk defa bu kadar sessizdi sessizliği bozmak için "ne kadar yakışiyorlar dimi " dediğimde kerem anlamsız bir şekilde yüzüme baktı bende  " zeynep ve mert " diye ekledim kerem olumlu amlamda kafasını sallayıp " sencede birbirlerini sevmiyorlar mı ?" diye sorup yola bakmaya devam etti " bencede zeyneple yalnız  kalabilseydik sorcaktım ama kalamadık " dediğimde çoktan bir lokantanın önünde durmuştuk kerem bana cevap vermeden arabadan indi bende arkasından indim kerem birseyler sipariş etti ve hazırlanmasını beklerken kerem yanıma geldi ve elimi tutup yanağıma küçük bir öpücük kondurup kulağıma doğru yaklaşıp" seni seviyorum "diye fısıldadı ve tam o sırada siparişleriniz hazir diye garsonun seslenmesiyle elimi bırakıp poşetleri aldı ve tekrar elimi tuttuktan sonra arabaya dogru ilerledik arabaya bundiğimizde yine o sessizlik vardı ve bu sefer sessizliği bozacak bir konu bulamamıştım sonunda hastaneye geldik ve yemeklerimizi yedikten sonra oturduk ve dokyorlardan iyi bir haber bekledik mert çok perişan görünüyor..

ELİF

hep beraber otururken sessizliği bozan telefonumun çalma sesiydi ah arda arıyo onu tamamen unutmuştum "efendim arda "

"aşkım nerdesin sen niye mesajlarima cevap vermiyosun çok merak ettim "

" özür dilerim hastanedeyim görmemişim "

" ne oldu neden hastanedesin "

"mertin annesi kaza geçirmiş onun yanindayız "

" çok geçmiş olsun hangi hastanedesiniz söyleyin hemen geliyorum "

"........... hastanesindeyiz "

"tamam yarım saate oradayım "

dedi ve telefonu kapattı bende çocuklara ardanın geleceğini soyledim ve yine o sessizlik sardı etrafı.

♧♧♧♧♧♧♧♧♧

ZEYNEP

saat gece 12 ye geliyordu hepimiz hic bir sey konuşmadan bekliyorduk doktorların ağızından cikacak olan o iki kelimeyi "hastamız uyandı"...

saatler gecmeye devam ederken doktorların koşarak odaya girmesiyle bir şeyler olduğunu fark etmiştim bizi odaya almadilar bir on dakika sonra doktorlar odadan çıktı ve mert koşarak yanlarina gitti

umarım beğenirsinizz ♡♥