Sweet home
ชิม่อนเปิดประตูหน้าร้านก้าวยาวเข้ามาหาคนรักในนี้ ตากลมกวาดมองไปรอบๆห้อง เจอคนตัวเล็กนั่งกินสมูทตี้อยู่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก
"ไงครับ ชิม่อนมาหาแล้วนะ"
ลินินละสายตาจากแก้วสมูทตี้ตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมามองขวางใส่คนใจร้ายที่เพิ่งทำเจ้าตัวร้องไห้มาหมาดๆ
"ตาบวมเชียว โอ๋ๆน้า ไม่ร้องนะครับ"
ชิม่อนโดนตรงเข้าไปยกมือสวมกอดคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ แต่ก็ถูกผลักออกมาอย่างไม่ใยดี
ปากอิ่มเบ้ออกแรง โดยที่สายตายังจ้องใบหน้าคมอยู่ไม่ห่างหาย ชิม่อนยกมือลูบหน้าตัวเองหนึ่งที ทำเอาคนมองคิดไปไกล นี่ชิม่อนรำคาญลินินหรอ!
"ปฏิกิริยาแบบนี้มันยังไง รำคาญกันแล้วใช่มั้ย ฮึก!"
"เห้ย! เดี๋ยวๆลินิน เปล่าเลยนะครับ ไม่ใช่ซักหน่อย ไม่เอาไม่ร้องนะ เห็นน้ำตาลินินแล้วชิม่อนเจ็บยิ่งกว่าอีก ฮึบๆนะครับ"
ชิม่อนย่อตัวนั่งคุกเข่าข้างๆคนขี้แงตรงหน้า แขนแกร่งยกขึ้นโอบร่างบางของลินินเอาไว้พร้อมพูดปลอบประโลม นิ้วเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวาน... ให้ตายสิ ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้
"เราน่ารำคาญรึเปล่า เรางี่เง่าใช่มั้ย ชิม่อนเบื่อแล้วใช่มั้ย ฮืออออ"
"ลินิน เลิกคิดแบบนั้นนะครับ ผมจะไปเบื่อลินินได้ยังไงกันล่ะ หื้ม"
เมื่อเห็นว่าคนแก่ตรงหน้ายังไม่หยุดฟูมฟาย เห้อ (นี่มันเด็กน้อยชัดๆ) ชิม่อนก็จัดการดึงตัวร่างบางบนเก้าอี้โซฟาให้ลุกขึ้น ก่อนแทรกตัวเองให้ลงไปนั่งแทนที่ แล้วกระตุกข้อมือเล็กให้ลงมานั่งบนตักแกร่งของตน
"อ้ะ! ชิม่อน!! ทำอะไรเนี่ย"
คนในอ้อมแขนโวยวายทันทีที่ถูกจับมานั่งในท่านี้ แต่คนใต้ร่างดูท่าทางจะไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังกดให้หัวทุยลงมาซบบนไหล่ของตนเองอีกต่างหาก
"ก็ลินินไม่เลิกร้องไห้ซักทีนี่นา ฟังนะครับ ผมไม่เคยเบื่อลินิน และจะไม่มีวันเบื่อด้วย เพราะงั้น หยุดร้องไห้เถอะนะครับ"
ปากหยักก้มไปประทับบนแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ แต่นี่มันที่สาธารณะนะ ใครมาเห็นจะดูไม่ดีเข้า
"อื้อ ปล่อยได้แล่ว"
"ม่ายปล่อย"
"ชิม่อน!! นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะ ถ้าใครมาเห็น..."
"พูดงี้ แสดงว่าที่บ้านลินินยอมใช่เปล่า"
"เปล่าซักหน่อย!"
"ถ้าลินินยอม ถึงจะปล่อย"
"..."
"ว่าไงครับ ดีลเปล่าJ"
"อื้อ! ยอมแล้วก็ได้ ปล่อยซักทีเถอะน่า"
"5555 น่ารักมากครับ"
