Happiness [COMPLETED]

Happiness

Pangalan, estado sa buhay, at kawalan nang kaibigan ay hindi magiging hadlang sa iyong mga kagustuhan. Mga katagang sinabi ni Papa na hinding-hindi ko makakalimutan. Pero hindi lahat nang tao ay may busilak na puso. Mas marami ang sakim sa karangyaan at kapangyarihan, gaya nang mga taong aking nakakasalamuha sa pang araw araw na buhay. Mga kamag aral, nakakasalubong, maging ang iyong mga kamag anak.

Inaamin kong hindi kami karangyaan pero puno nang pagmamahal ang sa pamilya'y mararamdaman. Pero nang dahil sa depresyon sa aking paaralan, maraming nagbago. Pati sa pamilya ko.

Ako'y nag aaral sa isang pribadong paaralan. At dahil nga sa pribado ito, dito mo makikita ang mga kabataang nasusunod lahat ng luho. Dahil nga sa hindi namin sila kasing yaman, Doon ko naranasan ang pangungutya, pang aalipusta na umaabot na sa pisikal na pananakit.

Ako si Luciena, labing anim na taong gulang. Masayahin at mapagmahal. Ngunit nang dahil sa kanila, lahat ay nagbago. Akala ko'y magiging maayos ang aking pag aaral ngunit lahat nang iyon ay pawang panaginip lamang.

Sa unang araw nang klase, oo nga at nag karoon ako nang mga kaibigan, ngunit ang hindi ko inaasahan sila rin ang sisira sa aming magandang samahan. Nang makuha na nila ang kanilang mga kagustuhan, ako na ay hinusgahan na parang walang pinag samahan. Tinuring ko sila na parang mga kapatid, saan ba ako nagkulang at nagkamali? Yan ang tanong na laging tumatakbo sa aking isipan.

Pananakit na nadag dagan pa nang mawala ang aking mga magulang. Isang aksidenteng hindi inaasahan na ako lamang ang katangi tanging nakaligtas. Puno nang pag dadalamhati at hinanakit, pero kahit isa sa mga itinuring kong kaibigan ay wala man lang dumamay. Pangungulila na umabot sa depresyon na nagtulak sa akin na gumawa nang bagay na hindi ko inaasahang aking gagawin.

Isang araw nang ako'y nahuli sa klase, pinahiya ng aking guro sa mga kaklase at ako'y kanilang pinag tawanan ngunit ito'y hindi ko pinagtuonan nang pansin dahil sa pumunta ako dito upang matuto hindi para makipag away sa mga mababang uri nang tao. Umupo ako sa aking upuan nang may maramdaman akong basa. Dali dali akong tumayo at tiningnan ang aking upuan ngunit wala akong makitang kahit ano doon at ang mas lalo ko pang ipinagtaka ay ang pagtatawanan ng aking mga kaklase.

Si Raiza isa sa aking mga kaklase ang may nangingibabaw na tawa at isinigaw na ako raw ay nakatagos ngunit sa pag kakatanda ko ay wala naman akong dalaw ngayon. Pero doon ko na napag dugtong dugtong ang lahat, Ang basang aking naupuan kanina ay pulang pintura na inilagay nang aking mga walang awang kaklase. Nang dahil na rin sa pagkaka pahiya kong iyon ay lihim kong ikinuyom ang aking mga kamao at hindi na lamang sila pinansin. Umupo ulit ako at hinintay na maka alis ang aming guro.

Pagkaalis na pagkaalis pa lamang ng guro ay agad akong tumakbo patungo sa pintuan nang aming silid at ito'y isinara. Tumawa na naman sa ginawa kong iyon ngunit unti unti ko lamang iniangat ang aking paningin at sila'y tinignan nang may nanlilisik na mata at saka sila nginisihan. Nang dahil sa tingin kong iyon ay bigla silang huminto sa pagtawa.

Kinapa ko ang nakatagong kutsilyo sa bulsa at sinuri kung gaano ito katalas sa mismong harapan nila. Dahil sa kutsilyong nakita ay nagsigawan sila sa takot. 'Mga duwag!' Ang tanging sigaw sa aking isip. Dahan dahan akong naglakad palapit sa kanila. Nang makita kong may aatake sana sa akin ay agad ko itong pinasalubungan nang saksak sa ulo. Tuwang-tuwa ako dahil sa dugong umaagos sa kanyang noo at dahil sa mas matangkad sya sa akin ay dume deretso ang mga dugo sa aking mukha na labis ko pang ikinatuwa.

Tila nagimbal naman ang iba pa sa kanilang nasaksihan. Hinugot ko ang kutsilyo at maka ilang ulit kong sinaksak ang kanyang ulo hanggang sa madurog ito. Naglabasan ang mga utak at tumalsik sa kung saan pero hindi nito alintana ang aking kasiyahan. May tumalsik sa aking bibig na kaunting piraso nang utak kaya't dali dali kong ipinadaan ang aking dila upang ito'y matikman. 'Ang sarap! Napaka sarap. Malambot ito na parang hotdog kapag naluto' yan ang nangingibabaw sa aking isip.

Nang binalingan ko nang tingin ang iba pa ay may nasuka na kung kaya't ako ay natawa. Pumulot ulit ako nang kapiraso nang utak at naglakad patungo sa kung nasaan si Raiza, ang dati kong kaibigan. Nginitian ko sya nang matamis at ipinakita sa kanya ang utak at tinanong kung gusto nya ito pero mas lalo lamang syang naiyak at sumuka habang umiiling. Pero hindi umubra sa akin ang kanyang pag mamakaawa at sapilitang isinubo ang utak sa kanyang makasalanang bunganga. Tuwang tuwa ako habang pinapanood sya. Pero nang iniluwa nya ito ay sumiklab ang galit sa aking kalooban kaya agad kong sinaksak ang kanyang dibdib at hinila pababa ang kutsilyo.

Napaka sarap sa pandinig ang mga napupunit nyang laman. Hinugot ko ang kanyang puso na tumitibok tibok pa. Nakaka ayang pagmasdan, nakaka halina. Magandang pandekorasyon. Sabi ko sa isip at imbes na sa tubig ko ito linisan ay dali dali ko itong dinilaan upang maalis ang mumunting dugo na nakakapit pa rito. Saktong pagkalinis ko ay syang pagtigil sa tibok nito.

Kinuha ko ang aking bag at inilagay ang puso sa loob nito. Hindi ko na pinatagal pa ang pagpatay sa kanila. Yung iba ay tinanggalan ko nang mga mata, inilabas ang mga lamang loob at ikinalat sa buong silid. Nakaka aya sa aking paningin. May iba sa kanila na tinaggalan ko nang buto. Nakaka tawa ang kanilang histura. Kinuha ko ang aking telepono at kinunan sila nang litrato.

Meron din akong litrato habang may hawak na atay at dinidilaan ito. Bago ako lumabas sa aming silid ay naligo at nagpalit muna ako nang damit dahil sa dami nang dugong tumalsik sa akin. Mabuti na lamang at may banyo sa bawat silid. Lalabas na sana ako nang bigla akong nagutom sa candy. Meron namang candy sa aking bag ngunit gusto kong sumubok nang iba kaya't bumalik ako sa loob kumuha nang dalawang mata at saka ito isinubo.

Habang naglalakad ay kinakagat kagat ko ito dahil sa ang sarap sa pakiramdam. Pagkarating sa bahay ay agad akong pumunta sa aking kwarto. Hindi na ako kumain dahil sa ako ay busog pa. Masasabi kong ito ang pinaka masayang araw na nangyari sa akin.

Pero bago makatulog ay naalala ko ang inilagay kong puso sa loob nang aking bag. Tumayo ako at patakbong lumapit sa aking bag at kinuha iyon. Bumaba ako sa kusina at inilagay iyon sa ref namin. Uulamin ko yun bukas ang aking sabi.

Simula sa araw rin na iyon ay nakasanayan ko nang pumatay nang mga kumukutya at nang aalipusta sa akin. At sa gawaing yun pakiramdam ko ay nakakabawi na ako sa aking mga magulang.