Είσοδος Στη Φαντασία Και Τον Τρόμο

Σημαδεμένη

Τα δάχτυλά της άγγιξαν την τραχιά επιφάνεια και οι αναμνήσεις την κατέκλυσαν. Η φωνή του δυο παγερά καρφιά μέσα στο μυαλό της: «Αυτό για να με θυμάσαι.» της είχε πει. Λες και θα μπορούσε ποτέ της να ξεχάσει.

Οι πέτρες της τρυπούσαν την πλάτη και άφηναν μικρές πληγές στο σώμα της. Ο ένας άντρας, αυτός με τα μαλλιά στο χρώμα της φωτιάς, κρατούσε σφιχτά τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της ακινητοποιώντας τη στο έδαφος όσο ο άλλος έμπαινε μέσα της.

Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της καθώς ο φόβος την πλημμύριζε για άλλη μια φορά.

«Αυτό για να με θυμάσαι.» της είχε πει πριν νιώσει την καυτή λεπίδα στο πρόσωπό της, σκίζοντάς τη από το μάτι μέχρι το αυτί. «Να μη με ξεχάσεις ποτέ.»

Και ποτέ της δε ξέχασε.

Η Ελπίδα κοίταξε το θλιμμένο πρόσωπό της στον καθρέφτη και άφησε κάτω το κουτάκι του make-up. «Επέζησα.» είπε στον εαυτό της. «Υπέφερα αλλά επέζησα.»