"ခ်စ္သူ႔မ်က္ဝန္း ရႊန္းလဲ့လဲ့မွ
ခ်ိဴ သာကင္းကြာ စိမ္းကားျခင္းျဖင့္
ခ်စ္ျခင္းျမဴ ရယ္ျပယ္ေလၿပီ"
ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ေနေရာင္ဟူ၍မျမင္ရဘဲတိမ္မ်ားထူထပ္ေနသည္။
ျမဴ စိုင္းေသာေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္မို႕ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုအျပင္ထြက္ေလ့မရွိေသာ္လည္း
ယေန႔ကေတာ့ထူးျခားေသာေန႔ျဖစ္၍ ရင္ခုန္ေနမိသည္ကအမွန္။
မွန္မ်က္ႏွာျပင္ေပၚတြင္ထင္ဟပ္ေနေသာ
မိမိပံုရိပ္အားေက်နပ္အားရဟန္တစ္ခ်က္ၾကည့္
ၿပီးသည္ႏွင့္သူခ်ိန္းရာေနရာသို႕ထြက္လာခဲ့
သည္။
ေဆာင္း၏အေငြ႕သက္တို႕ႏွင့္မတူညီဘဲ
ေအးစိမ့္စိမ့္ခံစားခ်က္ကမိုးရြာေတာ့မည္ဟု
သတိေပးေနသေယာင္ပင္။
စိမ္းသက္သက္ခံစားမႈကိုေႏြးေထြးသြားေစရန္
ေရဒီယိုကိုဖြင့္လိုက္ကာမွ ပိုဆိုးသြားေတာ့သည္။
ခပ္ေဆြးေဆြးသံစဥ္ႏွင့္သီခ်ဳင္းတစ္ပုဒ္က
ရာသီဥတုႏွင့္လိုက္ဖက္ေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့နားဝင္မခ်ိဴ ႏိုင္ပါ။
ေရဒီယိုကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီးမွ ေလေလးခြ်န္ကာ
ကားဆက္ေမာင္းေနလိုက္ေသာ္လည္းစိတ္ထဲတြင္တစ္စံုတစ္ခုကိုစိုးရိမ္ေနမိသည္။
တစ္ခါတစ္ေလသည္လိုစိတ္အေျခအေနမ်ိဴ းကို
သိပ္မုန္းရသည္။အထူးသျဖင့္သူႏွင့္ပတ္သက္
ၿပီးတစ္စံုတစ္ခုကိုအလိုလိုခံစားေနရတာမ်ိဴ းေပါ့။
မဟုတ္ကဟုတ္ကအေတြးတစ္ခ်ိဴ ႕တို႕ကိုေခါင္းထဲမွထုတ္ကာသူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕စဆံုခဲ့ရာ
"ေႏြဦးေလျပည္" ပန္းျခံသို႕တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္
ကာျပံဳးလိုက္မိပါသည္။
ေႏြဦး သူသိပ္ခ်စ္သည့္ ရာသီတစ္မ်ိဴ းေပါ့ေလ။
ေႏြဦးပန္းတို႕သာစိုက္ထားေသာေၾကာင့္
ယခုလိုေဆာင္းရာသီတြင္ေတာ့ထိုပန္းျခံက
ေျခာက္ေသြ႕လြန္းေနရွာသည္။
ပန္းျခံကိုၾကည့္ေလအစိုးမရသည့္စိတ္တို႕က
တဖ်တ္ဖ်တ္လြန္႔လူးလာေသာေၾကာင့္
ကားအေရွ႕ကိုသာျပန္ၾကည့္ၿပီးဆက္ေမာင္းေနလိုက္သည္။
သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းတို႕ကလမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ
အုပ္မိုးထားေသာေၾကာင့္ လမ္းက်ဥ္းေလးက
ကားကေလးကိုဝါးၿမိဳေနသည္ႏွင့္တူလွသည္။
သူၾကားလွ်င္ေတာ့ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာဆိုၿပီး
နႈတ္ခမ္းကေလးဆူကာအျပစ္တင္ေနေပလိမ့္
မည္။
