may mga bagay na gusto nating tapusin pero hindi naten malaman kung sa anong paraan.ilang beses man takbuhan, paulit ulit lang babalik sa pinaglalagyan.
"tatakbo ng tatakbo, pero wala pa rin patutunguhan"
kahit anu mang pilit iwasan ang nakaraan, kahit burahin man sa isipan, at kalimutan ang sakit, kahit kailan di mo to matatakasan.
anu bang gusto ipahiwatig ng mundo???
ipagpatuloy ang panaginip na wala na??? o hayaan na lang yung pusong kelan man di makakabangon???
mahirap pero kahit saan ka lumingon o pumunta, ala- ala'y manantili.
ikaw, bagay na gustong balikan ngunit huli na. sa nakaraan na lang naka salalay.
na sana malimutan ka, na sana makapaglakbay ako sa mundo na wala ka.
taon na ang lumipas, pero ang sakit nananatiling nakabaon.
mahal kita, mahal na mahal kita. pero hangang pagsulat na lang ako.
gustuhin man ibulong sa langit lahat upang makarating sayo ang nilalaman. walang magawa kundi panindigan ang sakit na ginawa.
"mahal kita! , mahal kita!" sana'y iyong madaramdam.
"mahal kita! mahal kita!" sana'y iyong marinig.
"mahal kita! mahal kita!" sana'y iyong makita.
-saya'ng iyong naidulot kelan man di malimotlimot.
pagmamahal mong walang kapantay, di kelan man matutumbawasan.
pagalaga mong hinhanap, kelan man di na makakamtan.
sana may lakas loob ibalik ang kahapon ngunit huli na ang lahat.
"sumuko na ang pagmamahal mong walang katulad."
dapat ng palayain para ang sakit ng kahapon ay malimutan na...
ngunit....
paano? saan ako magsisimula? hanggang kelan ako magiging ganto?
ituro mo sakin ang paraan,
ng di na aasa pa sa wala..
walang mangyayari sa pagtakbo,
kung paulit ulit din babablik sayo.
"mahal kita! mahal kita!"
gusto lang iparating kahit walang paroroonan.
"mahal kita! mahal kita"
gusto lang ikaw nang mabura na lahat ng hapdi.
nasa pg gising kinabukasan...
ala ala't pagmamahal ko, LIMOT KO NA.
:(
