Birini çok sevdiğimiz de kendi yokuşlarımızı bile sırf o yorulmasın diye düzleştiriyoruz. Neden? Kaybetme korkusu mu ? Ya da onun o zorluklarda mücadele edemeyeceğini bildiğimizden mi? Bir gün birine onu sevmenin ne kadar zor olduğunu anlatırken; sen benim uçurum kenarında virajlı yolumsun bir şey çıksa karşıma kaçacak yerim yok ama ben senin dümdüz engelsiz yolunum gözlerin kapansa da korkmadan ilerleyebilirsin demiştim. Sonra ne mi oldu ben o uçurumdan düştüm bir dal buldum tutundum çabaladım yine o yola çıkabilmek için ben daha düşerken sen benden vazgeçmişsin boşunaymış tutunmalarım oralarda, acıdı ellerim "ellerime neden bastın aşkım " acıyan sadece ellerim olsa inan yine kalırdım orda acıyan artık sadece ellerim değildi . Şimdi size söylüyorum kimsenin düz yolu olmayın o düz yolda sizi arabadan indirip üzerinizden geçiyorlar.
