Benim Umutsuz Hikayem

Bölüm 1

Bu dünyadaki insanlar bizden ne istiyor kocaman dünyada kendimiz için varız ama insanlar bizi bitiriyor size bir hikaye ile örnek vereceğim. Hikayeme çocuk olduğum zamandan başlamak istiyorum. Ben çocukken çeşitli rahatsızlıklar görmüşüm ve bir rahatsızlığımda kan almak için mi serum için mi bilmiyorum hatırlamıyorum ama onun için damarımı bulamamışlar ve neredeyse tüm vücuduma iğne sokarak damarı bulmayı başarmışlar ve böyle bir dönem atlatmışım galiba bu rahatsızlıklar yüzüne gece geç uyumayı seviyorum neyse devam edim okula gittiğim zamanlar, o zaman ilkokulda içe kapanık biriyim ve bunun bir nedeni de aile sorunlarım olabilir ve devam ediyor bilmiyorum öyle görünüyor hep teneffüslerde tek gezerdim hiç arkadaşım olmadı orada. Sonra ortaokuldayım ve yine öyleyim ama bu sefer 1 arkadaşım olmuştu o arkadaşım bana hayatın iyi yönlerini gösterdi çok eğleniyordum biz en yakın arkadaş olmuştuk. Birbirimizin evine gider, her gün oyun oynar ve her gün gezerdik. Sonunda ortaokulun son senesiydi ve ben sınavlara hazırlanmak için dershaneye gidiyordum. Bu sefer öyle içe kapanık birisi değildim çünkü o arkadaşım beni hayata döndürmüştü resmen. Her şey çok güzel ilerliyordu dershanede arkadaşlarım fazlasıyla vardı ama her şey güzeldi de eve gelince kötü olurdu. Çünkü tartışma arada sırada olurdu ve ben taraf tutmazdım çünkü ikisini de seviyorum ama suçlu ben oluyordum. Neyse dershane ye gidince arkadaşlarım la aralarda çarşıyı gezerdik tek bir kişi eksikti oda benim en yakın arkadaşım. 2. Dönemde en yakın arkadaşım da dershaneye yazılma kararı aldı ve ben onun adına çok sevinmiştim. Dershaneye hep birlikte giderdik dertlerimizi anlatırdık. Okuldaki arkadaşlar bize ayrılmaz ikili derlerdi. Arkadaşlığımız iyi geçiyordu ta ki bana dershaneye giderken dediği söze kadar: "Biliyor musun benim çocukluk arkadaşım buraya taşınıyormuş." dedi. Tabi şimdi e onu dedi diye neden sıkıyorsun ki kendini diyebilirsiniz. Nedeni şu arkadaşı geldiği zaman hep onla takıldı beni unuttu ve diğer arkadaşlar ne oldu buna hemen seni unuttu iki dakikada dedi. Beni terk etti ve küstük. Sıra arkadaşıydık sırasını bile değiştirmişti küs olmadan önce. Şimdi peki nasıl böyle hayata tutunuyorum ? Tabi ki pes etmedim. Çünkü içe kapanık rezil bir çocuk olmak istemiyordum. Ama sonra büyük haksızlıklarla karşılaştım. Bir ara hayat bana zehir gibi gelmişti. Şuanda biraz öyle ama yinede gülümsüyorum. Niye ? Nasıl? Şöyle hani derler ya dışım gülebilir ama içim ağlıyor diye bende öyle yapıyorum. Daha geçen evine gitmiştim onun ve zar zor dışarı çıktı ve nasılsın diye sorduğumda sanki daha yeni tanışmışız gibi konuşuyordu. Onu hayatım sildim. Benim için önemsiz biri oldu ama hep onu, onla geçirdiğimiz zamanları hatırladıkça içim ağlıyor çünkü baya iyiydik. Şimdi kendimi bir şeylerle avutuyorum ama nereye kadar görüceğiz...

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...