Nena

Deel 1

Daar zit ze dan, in mijn kamer, op mijn bed. Het heeft nog lang geduurd voordat ze hier eindelijk was, bij haar was ik al weer een paar keer geweest. Het was niet dat ik me schaamde voor mijn huis, kamer, ouders of mijn o zo irritante broer. Het kwam er gewoon nooit van. En nu zit ze daar. Wiegend om te meten hoe zacht het matras is. Haar fel paars geverfde haren komen mooi uit in dit licht, ze glanzen en het is bijna of het haar natuurlijke haarkleur is. Het staat haar goed, de kleur accentueert haar prachtige blauwe ogen die tevens ook glanzen in het licht van de zon die door mijn raam naar binnen valt.

Ze kijkt op, mijn kant op en ik merk dat ik al die tijd heb lopen staren. Hopelijk is dat haar niet opgevallen. Ik heb nog niet kunnen vertellen wat ik voor haar voel. Ik weet ook niet hoe het nou precies tussen ons zit. Er is namelijk überhaupt nog niks gebeurt of uitgesproken. Tenminste voor haar dan, denk ik. Voor mij telde de kleine dingen al mee, wanneer we elkaar begroeten als we 's ochtends voor school stonden en elkaar een knuffel gaven, dan heb ik het gevoel dat het net iets langer duurde dan wanneer ze Cas of Lynn knuffelde. Wanneer ze down was en per se mij aan de telefoon moest hebben. Of de manier waarop ze in de les ineens op kijkt om een keertje naar mij te glimlachen. Of misschien beeld ik me dat wel in, en duurt de knuffel even lang, kan ik gewoon het beste luisteren en ben ik niet de enige naar wie ze glimlacht.

"Je bed zit lekker."

"Dankje" zeg ik. Terwijl dat helemaal nergens op slaat want ik heb t matras, deken en t bed niet zelf gemaakt. Ik heb t zelf uitgezocht maar niet eens zelf in elkaar gezet, dat heeft mijn Oom gedaan. Oom Bart zet bij ons alles in elkaar. Hij repareert ook alles. Laatst nog, ik had mijn kamer opgeruimd en daarbij een oude lamp gevonden en die heeft hij toen boven mijn bed gehangen.

Ze staat op en begint rond te lopen. Gek is het, als iemand voor het eerst je kamer in komt ga je het ineens heel anders zien. Of tenminste, dat heb ik. Ik probeer haar blik te volgen en me voorstellen hoe zij mijn kamer nu ziet. Mijn bureau waar al mijn schoolboeken nog door elkaar liggen, mijn muur vol met foto's van herinneringen en posters van bands die ik leuk vind: Panic! At the disco, Pearl jam, AC/DC en mijn favoriet; Pink Floyd. Haar ogen vallen op het beeldje in mijn venster.

"Wat staat er op?" vraagt ze.

"Een wedstrijdzwemmer"

"Zwem je zelf wedstrijden?"

"Jup, maar deze heb ik niet zelf gewonnen."

"Waarom heb je hem dan?"

"Ja das best grappig; op de basisschool hadden ze ooit een grote schoonmaak gedaan en daarbij hadden ze allerlei oude prijzen en bekers gevonden die ze ooit gewonnen hadden met scholentoernooien. Aangezien ze ze toch niet meer nodig hadden vroeg onze juf aan ons of we geïnteresseerd waren in zo'n beeldje. Binnen no time stond de halve klas in de bak te grabbelen. Ik wachtte even tot de meeste weg waren en toen zag ik dit beeldje nog liggen. Ik heb hem meegenomen omdat ik zwemmen leuk vond. Toen zat ik nog niet eens op wedstrijdzwemmen. En ik hem al die tijd nog bewaart, sinds een jaar staat ie in mijn vensterbank."

Ik pauzeer even. Zou ze denken dat ik het daar heb neergezet omdat mensen dan denken dat ik prijzen win? Snel leg ik uit: "Ik weet ook niet precies waarom ik hem daar heb neergezet, ik heb m zelf niet eens gewonnen en hij is ook niet meer van de beste kwaliteit. Maarja ik vind het ook zo'n zonde om hem weg te gooien."

Dat heb ik wel vaker, dan bewaar ik onnodige dingen omdat ik ze gewoon niet weg kan gooien. Gek is dat eigenlijk.

''Schattig." zegt ze.

Ik volg haar blik weer, ze kijkt van mijn half-open kledingkast naar mijn bijna volle vloer. Plots wenste ik dat ik mijn kamer had opgeruimd - Mijn kamer wordt snel chaotisch maar als ik het heb opgeruimd is het de netste kamer van het huis - maar ik wist natuurlijk niet dat zij zo ineens langs zou komen zou komen. Al had ik op zijn minst mijn kleren en vieze onderbroeken kunnen opruimen (onder mijn bed schuiven) toen ik de bel hoorde en door mijn raam zag dat zij het was. (Aannemende dat ze ook mijn kamer wilde zien.)

Ze gaat weer op mijn bed zitten. Misschien is ze uitgekeken, of moe. Ik blijf staan want ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Of zeggen als we het daar toch over hebben.

"Kom toch zitten, ik bijt niet ofzo."

Ik lach om haar opmerking. Dit vind ik ook zo leuk aan haar. Het hebben van zelfvertrouwen en altijd heel stoer overkomen, alsof ze iedereen aankan. Misschien hebben we elkaar daardoor wel gevonden; omdat ik precies het tegenovergestelde ben. Ik ga naast haar zitten, en terwijl er nog een stuk of 20 cm tussen ons zit voel ik sterk haar aanwezigheid. En ik hoor haar ademen. In, uit, in, uit, in, uit. Dan gaat ze op haar rug liggen.

"Leuke sterretjes op je plafond"

"Die hangen er al sinds ik vijf ben, ze lichten op als het donker is."

"Ah das echt schattig" en ze kijkt verder rond de sterrenhemel.

Ik draai mijn hoofd zodat ik haar gezicht kan zien. Ze kijkt neutraal, niet boos maar ook niet verdrietig, neutraal maar wel op de manier dat één actie haar hele stemming kan bepalen. Ik blijf staren naar haar prachtige felblauwe ogen, paarse lokken die over haar gezicht en schouders vallen, en haar mooie lippen. Zoenen denk ik, die lippen wil ik wel zoenen. Dat doet me aan iets denken.

"Wist je dat je met zoenen meer bacteriën uitwisselt dan met handen schudden?" zeg ik. "Heb ik ergens gelezen."

" Echt waar? Wat gek, want met je handen raak je alles aan."

"Ja geen idee ik heb t ook niet verder onderzocht eigenlijk."

"Oja maar met je mond eet je ook."

"Tja. Toch is het wel een grappig idee."

"Hoezo?"

"Nou die vele bacteriën kunnen dan van tong naar tong springen en weer naar de wang en naar de tanden van beide personen. En dan beweegt de boel ook nog. Je maakt een soort circus terwijl je zoent. Maar in plaats van een vlooiencircus die sommige mensen hebben maak je een bacteriën circus." Vertel ik.

Ze lacht en ik zie haar ogen schitteren en haar schattige scheve hoektandjes komen tevoorschijn. Dan kijkt ze mij aan en zegt:

"Maar met handen schudden doe je dat toch ook een beetje? Want je schud letterlijk dus er is ook beweging tussen twee mensen."

"Ja maar dat duurt minder lang, tenzij het zo'n jongens groet is waarbij ze elkaar hand een tijd vast houden schudden en pas weer loslaten als ze elkaar op de schouders tikken"

"Of als zakenmannen een deal hebben gemaakt"

"Dat ook ja. Maar bovendien zijn er bij handen schudden minder bacteriën"

"Oja dat klopt."

Er valt een stilte en ze kijkt weer naar het plafond. Nog steeds staar ik naar haar. Inmiddels moet dat wel opgevallen zijn. Maar ze heeft er nog niet op gereageerd. Dan draait ze haar hoofd naar mij om en kijkt me vragend aan. Ik glimlach. Weer liggen we een tijdje stil zo naast elkaar - ik merk dat de 20 cm een stuk minder geworden is - en kijken elkaar continu aan. Wat is ze toch prachtig in dit licht, ik vraag mij af of ze op dit moment ook mijn gezicht aan het observeren is, mijn groene ogen, volle wenkbrauwen, sproeten en bruine haar. Of dat ze gewoon aan gekke dingen aan het denken is. Zoals ze wel vaker doet. Net als die ene keer in de klas waarneer ze opeens vroeg waarom een brood brood heet en een stuk brood een boterham in plaats van een broterham. Ik had gezegd dat ik t niet zeker wist maar dat ik dacht dat het iets met boter en ham had te maken. Later hadden we het opgezocht en het was dus zo dat ze vroeger alleen boter en ham op hun brood deden, dus vandaar boterham. En toen voelde we ons beide eventjes dom. Maar dat zijn we niet hoor, zij zeker niet.

Er verandert iets in haar gezicht, ze krijgt een subtiel glimlach op haar gezicht. En haar wenkbrauwen staan iets hoger dan normaal, bijna uitdagend. Dan opent ze haar mond en zegt ze:

"Hé Oliver?"

"Ja?"

"Wil je een bacteriën circus met mij maken?"