Nena

Deel 2

Een paar seconden lang is t stil, in die paar seconden raakte ik volledig in paniek. Dit is wat er in die korte tijd door mijn hoofd ging: o my god Nena ligt in mijn, ja mijn bed en ze vraagt of ik wil zoenen. Shit shit shit, ik heb nog nooit met serieus met iemand gezoend, alleen maar één keer voor een spel, zou het anders zijn? Oh ik ben benieuwd hoe het zal voelen oprechter? Liever? Echt? Ah het zal vast anders zijn. Straks ben ik slecht in zoenen en dan is wat we hebben volledig verpest. Maar ik wil haar echt niet kwijtraken, in de tijd dat ik haar ken is mijn zelfvertrouwen echt aanzienlijk beter geworden. Maar wat als ze niet zoenen bedoelt maar handen schudden? Nee dat vast niet, dat is wel heel formeel en dat gaat heel lastig als je zo ligt.

Ik lig op mijn linkerzij en zij op haar rechter, onze knieën zo gebogen dat ze elkaar net aanraken. Voor mij voelt het alsof elektrisch geladen energie tussen onze knieën wordt doorgegeven, met deze energie zou je de hele wijk kunnen voorzien. Als ik denk aan hoe het zou zijn om haar nog meer aan te raken voel ik een diepe druk in mijn buik, niet van pijn, er zitten gewoon zoveel vlinders in dat ze geen ruimte hebben om zich te verplaatsen dus proberen ze te ontsnappen. Bijna alsof mijn buik op ontploffen staat, maar dan op een goede manier. Zo lang heb ik mijn gevoelens onderdrukt, alles ingehouden omdat ik dacht dat het er nooit van zou komen, want kom op zeg wie wordt nou verliefd op iemand met zoveel bagage?

Dan merk ik dat er die hele tijd niks gezegd of gedaan is en ik voel mijn wangen rood aanlopen. Ik kijk haar aan en zie dat er twijfel op haar gezicht staat, haar wenkbrauwen zijn gezakt en haar mond staat neutraal. Ze gaat rechtop zitten. En ze begint te ratelen:

"Shit ik had t nooit moeten vragen," zegt ze alsof ze het en tegen zichzelf zegt, maar tegelijkertijd wil dat ik hoor wat zij denkt. " Ik, shit sorry het spijt me. Dit klopt natuurlijk niet, hoe kan ik dat nou denken? Oh het spijt me zo ik wil onze vriendschap niet verpesten, dit hoort natuurlijk niet. Ik snap het, misschien moet ik maar gaan." Ze staat heel snel op, pakt haar jas van mijn bureaustoel en loopt al naar mijn deur zonder om te kijken.

Ho stop dit is niet de bedoeling.

"Wacht! Stop!" Roep ik en ik ren achter haar aan en pak haar hand vast. Ze draait zich om, en knippert met haar ogen haar best te doen te verbergen dat ze niet al tranen in haar ogen had. Er komt een voorzichtig glimlachje op haar gezicht, net niet te groot omdat ze niet weten wat er komen zal. Wat is ze toch prachtig, zelfs als ze verdrietig is. Was ik maar goed in zeggen wat ik voor haar voel, alle gedachtes die door mijn hoofd spoken als ik aan haar denk. Ik heb zelfs een gedicht geschreven erover. Ik heb nachtenlang gedroomd over dit moment, het moment dat ik eindelijk vertelde wat ik voor haar voel. Dat zij dat dan ook zou zeggen en dat we toen gingen zoenen (en meer...). Maar nu - Ondanks dat ik dit 1000 keer heb gefantaseerd - weet ik echt niet wat ik moet doen.

Ik kijk haar recht in haar diepzee blauwe ogen aan en hoop dat ze misschien in mijn ogen kan lezen wat ik voel. Maar dat is wel veel verwachten dus zonder na te denken komen er toch woorden uit mijn mond:

"Ik, wacht stop niet gaan. Niks is verpest, onze vriendschap zal niet verpest worden. Ik bedoel onze, ja wat we hebben, zelf weet ik het niet zo goed. Sorry dit is echt een hele slechte manier op mijn gevoelens te uiten." En ik merk dat mijn wangen heel hard beginnen te gloeien.

"Gevoelens?" vraagt ze, en haar ogen zijn volledig opgedroogd en haar lag is breder geworden.

"Ja dat was het, dat bedoel ik , gevoelens. Ik bedoel dat ik je leuk vind, als in leuk leuk. Dat je niet een vriendin bent maar mijn vriendin. Ik vind het leuk hoe jij zoveel durft en je gedraagt alsof het helemaal niks is wat andere mensen van je denken. Ik vind het leuk wanneer je dure woorden gebruikt om dingen te omschrijven, of gewoon in het algemeen ineens. Ik vind het ook leuk hoe je er uit ziet, je hebt prachtige ogen wist je dat? En het is zo dat ik vlinders in mijn buik voel elke keer als je naar me glimlacht en tijdens onze ochtendknuffel altijd iets langer wil vasthouden. Dat ik je hand niet wil loslaten, sterker nog, het liefst leg ik nu mijn hand op je gezicht en druk ik mijn lippen tegen de jouwe. En och het spijt me dat dit niet zo soepel gaat en dat ik het niet eerder heb gezegd. Ik ben hier niet zo goed in snap je? En..."

Maar dan legt ze de hand waarmee ik de hare vasthoud op haar heup en haar legt ze haar armen op mijn schouders. Automatisch gaat mijn andere hand op haar andere heup en voor ik het weet zitten we in elkaar gestrengeld en zijn onze gezichten heel dichtbij elkaar. Van dichtbij kun je heel goed zien dat in haar ogen kleine spikkeltjes zitten: bruine, gele en groene verspreid over haar ogen, heel subtiel maar heel mooi. Dit is niet zoals ik het al die duizend keren heb ingebeeld, het is veel beter. En toch krijg ik het voor elkaar om het moment bijna te verpesten.

"Wacht met bacteriën circus bedoel je toch wel degene met de mond?"zeg ik. Terwijl ik weet dat ze die natuurlijk bedoelde, alle tekens wijzen ernaar. Bovendien heb ik haar hand net al lang vastgehouden. Waarom ben ik zo slecht hierin?

"Ja natuurlijk bedoel ik dat, wat denk je dan?" vraagt ze lachend en ze kijkt me bijna spottend aan.

"Ik zou het niet weten , ik ben hier gewoon niet zo goed in sorry."

"Je bent er beter in dan je denkt hoor."

"Echt waar?" zeg ik blijkbaar zo verbaast dat ze in lachen uitbarst.

"Ja gekkerd, en dat wat je net zei was het liefste wat iemand ooit tegen me heeft gezegd."

Dat kon ik niet geloven, want zij had al meerdere relaties gehad, en ze is by far het knapste meisje in de school. Daar is iedereen het zeker wel mee eens. Bovendien had ik niet een heel mooi verhaal verteld toen ik mijn gevoelens uitte. Blijkbaar merkt ze dat ik eraan twijfel (misschien kan ze het toch wel aan mijn ogen lezen.)

"Het is echt waar," zegt ze. "En alles wat je zei geldt ook voor mij. En meer, want elke keer als ik in de klas op kijk om naar jou te glimlachen is het om jouw gezicht te kunnen zien, en dan hoop ik dat je ziet dat ik kijk zodat ik naar je kan lachen. Want als ik dat doe veranderd je gezicht, dan lijkt het alsof ik je even helemaal heb opgebeurd, omdat je je vaak niet goed voelt. En ik doe dat bij niemand anders."

Mijn hart maakt een sprongetje, of nou ja sprong eigenlijk. Ik merk dat mijn mondhoeken zo ver omhoog zijn gegaan als ze in een lange tijd niet geweest zijn. Ze giechelt en onze hoofden zijn nu zo dicht bij elkaar dat onze neuzen elkaar strijken.

Ze buigt haar hoofd glimlacht en dan leun ik naar voren. Ik voel hoe haar lippen op de mijne drukken, eerst zacht en dan wat harder. Ik leg mijn armen helemaal om haar heupen heen en sluit mijn ogen terwijl zij door mijn haren te strijkt. Langzaam voel ik een hunkering naar meer en begin mijn mond heel voorzichtig open te doen, als ik merk dat zij het ook doet gaat het allemaal een stuk sneller. Ik voel haar tong tegen de mijne en hoe onze tongen met elkaar spelen. Het duurt tot we beiden bijna geen adem meer krijgen en ik leun voorzichtig naar achter. We staan nog steeds verstrengeld in elkaar en ik open mijn ogen. Mijn god dat was perfect, hopelijk was het voor haar net zo goed.

"En?" vraag ik giegelend terwijl ik nog steeds een beetje op adem moet komen.

"Mieters"