Son çayımızı içtiğimiz kafe'nin önünden her geçişimde duygulanırım.
O çay içtiğim diğer çaylara benzemez.
En basitinden seninle içildi o çay.
İçinde altı şeker varken zehir tadı verdi o çay.
Acılığıyla paylaştı acımı.
Unutamayacağım bir gündü o gün.
O gün beni hergün buluştuğumuz kafede kimsesiz bırakıp gittin ya...
Bahşiş bile veremedim,hesabı boynu bükük ödedim.
Yine de yalnız değildim.
Bir daha orada seninle çay içemeyeceğim gerçeği vardı yanımda.
Hala da var.
Bu iliklerine kadar kimsesiz,umutsuzun başında ancak o bekler durur...
