Τέλος τα ψέματα. Είπα. Δεν νιώθω πια. Μα και αυτό ένα ψέμα. Νομίζω. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι πόνος ή αρχίζω να γίνομαι συναισθηματικά νεκρή. Νομίζω είμαι αρκετά μικρή για τόσο πόνο. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα τέλος για τον πόνο που νιώθει ο καθένας; Αλλα ας πάρουμε την άλλη εκδοχή. Αν είμαι συναισθηματικά νεκρή. Δεν νιώθω κάτι. Ούτε λύπη ούτε πόνο. Άρα είμαι κενή;; Από αυτή την ηλικία; Δεν είναι νωρίς;; Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με ένα σεντούκι που το κλείδωσα και το ερώτημα μετά θα είναι : πέταξα το κλειδί ή το κρατάω για να το βρει κάποιος και να το ξανά ανοίξει. Δεν θυμάμαι... αν δεν έχω πετάξει το κλειδί, λογικά θα το ψάχνουν πολλοί για να μπορέσουν να με ξεκλειδώσουν. Αν το βρει κάποιος, αυτό πιθανόν σημαίνει ότι θα με κάνει να νιώσω ξανά. Και πιο πολύ από πριν. Σαν να είναι η πρώτη φορά. Πολύ θα το ήθελα. Ξέχασα πως είναι να νιώθεις. Μα πραγματικά με βοήθησαν οι φίλοι μου για να ξανά μπορέσω να νιώσω. Αλλα δυστυχώς απέτυχαν. Αποτύχαμε. Ας το σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα. Γιατί να σταματήσω να νιώθω ; Μήπως επειδή ένιωσα κάτι τόσο δυνατό και δεν μπόρεσα να το κρατήσω; Μήπως επειδή αυτό που ένιωσα λέγεται αγάπη; Έρωτας; Και όταν το έχασα όλο αυτό; Λογικά τρόμαξα. Ποτε δεν είχα νιώσει κάτι παρόμοιο. Δεν ήξερα τι είναι μέχρι τότε. Και το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να το εξηγήσω σε κανέναν γιατί όλοι λένε: ένα 15χρονο δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε να ερωτευτεί. Μαλλον ξέχασαν αυτά που έκαναν αυτοί όταν ήταν στην ηλικία μου. Μετά με ρωτάνε γιατί είμαι τόσο κοντά με τους φίλους μου. Μα αυτοί είναι οι μόνοι που με καταλαβαίνουν. Ούτε οι γονείς μου δεν μπορούν να με καταλάβουν σε αυτή την φάση της ζωής μου. Σε αντίθεση με τους φίλους μου που ζουν τα ίδια πράγματα και έχουν τις ίδιες εμπειρίες. Ε λοιπόν σε αυτό το θέμα οι φίλοι μου είναι πιο οικογένεια από την οικογένεια μου και με στεναχωρεί αυτό γιατί υποτίθεται μπορούμε να τα μοιραζόμαστε όλα με τους γονείς μας. Ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να μοιραστούμε τίποτα παραπάνω από αυτό που θεωρούν αυτοί αποδεκτό...
