Lost || Jung Hoseok

Prologue

Een stille nacht zoals gewoonlijk. De maan die verstoppertje speelt met de wolken. De Han Gang rivier die zo rustig vloeit. Een lichte bries die door de straten waait. Nauwelijks zijn er mensen te zien rond deze tijd van de nacht. Helaas is het vandaag anders dan normaal.

De rustige straten van Seoul zijn niet zo rustig als normaal.

De maan is nergens te vinden, maar de wolken zijn er degelijk. De dikke woeste wolken bedekken de hemel. Uit de wolken kwam neerslag. Een hele hoop regen, die je zicht nauwelijks iets laat zien. Een storm raast zich door de stad, maar dat hield jou niet tegen.

Je rende door de straten alsof je leven ervan afhield. Hoewel het ook zo was, is het niet jouw leven die in gevaar was. Dat had je wel gehoopt, maar de ongelukkige vandaag is iemand die je nooit verwacht had.

De tranen in je ogen waren nauwelijks te zien door de regen. Hoewel je eerst met een paraplu door de straten liep, brak de paraplu gelijk toen je het nieuws hoorde. Ongeluk staat zo te zien aan iedereen zijn kant vandaag. Je kleren die nu helemaal nat zijn hielden geen warmte meer vast en je haar leek vreselijk door de mix van wind en regen. Niks hield je tegen.

"Waarom doe je me dit aan?" was het enige waar je aan dacht. Je beste vriend zijn leven staat op het spel. Je keek naar voren en zag hem op de grond in een steegje liggen. Hij lag in een rode plas gevuld gemaakt van regen en zijn eigen bloed.

"Jung. Ho. Seok." schreeuwde je met tranen in je ogen terwijl je naar hem rende. Je pakte zijn lichaam beet en knuffelde hem alsof je leven ervan afhield. Hij trok een pijnlijk gezicht toen je hem aanraakte, maar zijn gezicht verzachte al snel toen hij je hoorde snikken op zijn schouder.

"Maak je geen zorgen." zei Hoseok een beetje schor en probeerde rechtop te zitten. Hij veegde wat bloed op zijn lip weg en gaf je nog een glimlach terwijl hij je haar aait.

"Hoseok, waarom doe je me dit aan?" snikte je en keek hem aan in zijn ogen. Jullie wisten beide dat zijn tijd op aarde erop zat. "Waarom moet je me nu verlaten?"

"Sorry," kwam met een lach uit zijn mond. Hij nam zijn eigen dood zeker niet zo serieus als jij. Hoseok verloor gevoel in zijn lichaam en zakte in elkaar. "Hoseok!" Je kon nog net op tijd zijn hoofd opvangen voordat hij de grond aanraakte.

"Het spijt me echt y/n." zei hij nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. Hij kijk naar boven en zo deed jij ook. Het regen die oneindig door lijkt te komen en de zon die op komt.

De zon.

Hoseok wilde je de zon laten zien, maar waarom?

"Vergeet niet dat er altijd een nieuwe morgen komt." zei hij met zijn laatste beetje adem terwijl hij naar de zonsopgang keek.

Je ogen vol met tranen hadden heel de nacht nog geen enkele druppel laten vallen tot nu. De eerste stralen zon kwamen de steeg binnen schijnen en raakte binnen enkele seconden zijn gezicht aan. Je eerste tranen reflecteerden in het licht voordat ze op Hoseoks gezicht kwamen.

De glimlach trok weg en zo deed Hoseok. Hij viel lam in je handen en jij kon niks doen behalve huilen. Alle zonnestralen weerkaatsten het licht via het water. Het water leek licht te geven en te glimmen als glitters voordat alles verdween.

Alles

Het regen, het water, de rode plas en Hoseok. Al het bewijs van de gebeurtenis lijkt verdwenen. Zijn lichaam is in jouw handen verdwenen en jij weet niet hoe of wat er is gebeurd. Het enige wat je weet is dat Hoseoks tijd op aarde is verstreken en dat hij weg is. Het enige wat je kon doen is huilen.

"Vaarwel, Hoseok."

Author's Note

Nieuw verhaal! Ik weet niet of ik verder wil gaan schrijven, maar ik hoop dat het openbaar zetten van dit verhaal me een motivatie boost gaat geven. Ik hoop dat jullie hem leuk gaan vinden.

Trouwens, pocketmochi bestaat alweer een jaar! Bedankt voor het steunen van mij en m'n verhalen het afgelopen jaar en ik hoop dat je dat ook blijft doen!

Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Laat me weten wat je hiervan vindt in de reacties en vergeet geen stem te geven!

[unedited]
[pocketmochi]