Oriflamme ; Yokluğun yollarında kaybolanlar

Bölüm 1 = pes etmek mi? Hiç benlik değildi!

Ben luther, anlamı ise savaşçı.19 yaşındayım eski dünyada olsaydık şu an üniversitede olurmuşum ama şimdi bütün kasabamı kurtarmaya çalışıyorum.

Büyük yıkım olmadan önce ailem New York'da yaşıyorlarmış. Herkes gibi göç etmek zorunda kalmadan önce .

Neler olduğunu kısaca özet geçeyim; New York, california, Berlin, Tokyo, rio vb. Gibi büyük şehirlere düzenlenmiş eş zamanlı nükler bombalar atıldı ve insanların çoğunluğu ölürken kurtulanları devlet özel kapsül gibi barınaklarda tuttu aradan 10 yıl geçti ve dışarısının artık güvenli olduğu söylenerek insanları barınaklardan çıkarttılar.

Asıl olay ise şu bu insanlar, dünyanın yarısı yok olduğu için köyler kasabalar kurdular ve 50 yıl bu şekilde yaşadılar.Büyük felaketin ardından kendilerine seçici diyen bir grup ortaya çıktı ve bünyesi güçlülerin yaşaması gerektiğini ama yemek yetersizliğinden çoğunun öldüğünü ileri sürerek güçsüzlerin öldürülmesi gerektiğini savundular.

6 yıl içerisinde seçiciler büyüyerek insanları kaçırmaya başladı kimse ne yaptıklarını bilmezken şu an bile 19yıl geçmesi üzerine hâla kimse tam olarak bilmiyor , sadece genç ve çocukları kaçırdıklarını ve onları deneylerle test ettikleri söyleniyor.

Yani Dünyanın neredeyse mahvolması toplamda yaklaşık 85 yılla oldu.

* * *

Bizim kasaba ise çok gizli bir alanda olduğu için buraya fazla seçici gelmezdi ama her ay 1 kere geliyorlardı onlardan korunmak için yapacak bir şeyimiz yoktu silahları çok ileri düzeydi ve bizde ise çok çok kendi yaptığımız ve biryerlerden bulduğumuz silahlar vardı. Kendimizi bir nebze korumak için bir siren sesi yarattık eski şehirlerden bulduğumuz hoparlörleri kasabanın her yerine takıp seçicilerin gelmesine yakın çalıyor ve kayıbı en az olasılığa çekmeye çalışıyorduk.

* * *

Siren sesi duyuluyordu her tarafta ,onlar geliyordu ; yine birçok insanı acımasızca yakalayıp alacaklardı karanlığın içine ...

Tek bir umut vardı kurtulmak için oda güvenli alana gitmekti .Orası neresi mi? Orası yoklukluğun ulaşamadığı tek yer , orası umudu olanların toplandığı ve pes etmeyenlerin, inatçıların birleştiği tek yer ; orası ORİFLAMME *sancak*

Siren sesi iyice yayılmaya başlayınca  herkesi, özellikle gençleri kasabanın Doğu kanadındaki sığınağa gönderiyorduk , tahminen 5 dakika içerisinde geleceklerdi.

Neredeyse herkesi içeriye almıştık geride kalan var mı diye kasabanın batı kanadına bakmam gerektiği için koşmaya başladım, evlere baktım ve kimse kalmadığına kanaat getirince yeniden sığınağa koşmaya başlamıştım ki bir çocuğun Demir'e takılan t-shirt'ünü çekiştirerek kurtarmaya çalıştığını gördüm.

Hemen yönümü değiştirerek küçük çocuğa doğru koştum,12 yaşlarında kır saçları ve yeşil gözleri vardı ve çok masum görünüyordu. Yanına geldiğimde t-shirt'ünü kurtarıp kendime doğru çekiştirdim, elini tutarak sığınağa doğru koşmaya başlamıştım ama çok geçti kocaman arabalarının korkutucu , kirli sesi geliyordu.

Bir çocuğa bir de etrafa bakındım ve en güvenli görünen ormana girdim. Rüzgarın şiddetli esintisiyle gözüme giren toprak ve tozları umursamadan koşmaya devam ettim.

Çok geçti bizi görmüşler ve peşimizden geliyorlardı ama pes etmek mi? Hiç benlik değildi! Diyerek çocuğu kucağıma alarak son gücümle koşmaya devam ettim.